Welkom op mijn website fijn dat je dit via mijn boek heb gevonden.Ik zal me eerst even aan jullie voorstellen. Ik ben dus Anneke, op 30 januari 1964 ben ik op deze wereld gezet. Op deze site wil ik jullie een beetje laten kennismaken met wie Anneke is. Je kunt hier lezen hoe mijn leven verlopen is, mijn jeugd is zeker geen rozengeur en maneschijn verhaal. Mijn leven waarin verleden en heden sterk met elkaar verweven is. Toch zijn er ook zoveel mooie dingen gekomen in mijn leven. Je kunt hier lezen hoe mijn leven geweest is, hoe mijn gevecht met mijn verleden verloopt, en de dingen waar ik nu mee bezig ben en die belangrijk voor me zijn. Waarom deze site? Het helpt mij heel goed in de verwerking van mijn verleden. Daarnaast wil ik lotgenoten een hart onder de riem steken door te laten zien dat er ook zoveel lichtpuntjes zijn. Tenslotte wil ik meewerken om incest uit de taboe sfeer te krijgen. Nog te vaak word er gezwegen en houden we daarmee incest in stand. Dat zijn voor mij de redenen om deze site te maken en in stand te houden. Naast de gevolgen voor mij is dat chronisch of zoals het nu heetcomplexe PTSS en een dissociatieve stoornis kun je ook lezen over mijn boek, hobby`s en onze hond Bubba
Dit verhaal zijn fracties uit mijn leven. Het is onmogelijk 15 jaar mishandeling, misbruik en verwaarlozing op te schrijven. Het is het topje van eenlang verhaal tot waar ik nu gekomen bent. Ik kan en durf ook niet alles op te schrijven. Sommige dingen zijn voor mij te zwaar om te benoemen en ik treed niet tot in de details. En ik heb al ondervonden als ik het wel benoemt men erg vervelend kan zijn. Een zus en mijn moeder geven mij respect over mijn geschreven boek,... met daarin heel summier de voorgeschiedenis over het gezin waaruit ik kom. En nu ineens als ik op dat verhaal ingaat wordt ik met van alles beschuldigd ook over het geschrevene uit het boek. Hoe geloofwaardig zijn ze dan zelf. En ja misschien had ik het stockholmsyndroom (dit betekent kort gezegd sympatiseren met de dader(s) zie voor verdere uitleg hierover onderaan de site).Hier heb je dan ook meteen de reden dat ik samen met 1 van de daders op vakantie kon gaan of haar overal mee naar toe kon nemen. Mooie meevaller dan voor mij want dan ben ik nu van dit syndroom af omdat mij dit nu echt niet meer zal lukken .Ook de problemen die ik ondervind hiervan in mijn verdere leven lopen hiermee samen en die staan beschreven in mijn boek.

Voor je naar mijn verhaal gaat wil ik je waarschuwen dat dit verhaal moeilijk kan zijn. Ben je zelf een overlever kijk dan uit als je dit wilt gaan lezen het kan triggeren,lees het anders samen met iemand die je vertrouwd!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mijn eerste echte herinneringen beginnen als ik een jaar of 3-4 ben. Wij wonen dan op een bovenwoning in de eemsteynstraat(als ik dit goed schrijf.)Ik kan het huis en ons kamertje boven de keuken nog uittekenen. Waren wij toen al bang(tenminste drie kinderen want de jongste telg was amper 1 jaar. Ik herinner me een kostganger die rookworst at zonder het vel erom heen, herinner boze woorden tussen mijn ouders. Wie er aan de overkant woonde, erge onweer. Het vragen om drinken aan mama via een gat in de vloer (wachten we tot me moeder in de keuken was, dan kon je haar precies horen of soms een stukje zien)vanuit onze slaapkamer omdat ik/we niet naar beneden durfde.Ik herinner me de verhalen van mijn oma.Bijvoorbeeld dat mijn vader vond dat mijn broer die als baby erg huilde tijdens een koude winter buiten in de kinderwagen moest blijven staan. En zij deed dit.Ik herinner me toen ik ouder was, ik op mijn fiets geld moest gaan vragen aan mijn oma. Ik herinner me de man (die zich mij vader noemde)die zich in mijn beleving ontpopte als een agressieve man die helemaal uit het niets enorm boos kon worden. Ik herinner me zijn ogen blauwe donkerder waren als hij agressief werd. Ik herinner me de haat die in die ogen te lezen stond. Ik herinner me de straffen opgesloten worden, geslagen, geschopt ga zo maar door. Ik herinner me hoe ik toen al wist dat ik slecht was, dat ik geen braaf meisje was maar heel erg stout want ik had elke dag wel straf en deed bijna alles helemaal fout. Behalve de nachten was het in de eerste jaren heel anders. De man kwam op mijn kamertje en noemde me zijn kleine meisje. Ik herinner me zijn handen. We verhuizen als ik zo`n 5 a 6 jaar ben naar een andere straat in dezelfde wijk. Een groter huis met een douche. We gaan op vakantie naar de bossen met nog een groot gezin met 9 kinderen. Dan is de herinnering aan al de lichamelijke en geestelijke mishandeling. Ik herinner me de camping de ponderosa, waar wrede dingen gebeurde daar is mijn vader ook voor het eerst echt gaan drinken waardoor hij nog ontoerekeningsvatbaarder werd.

De straffen werden ook zwaarder, uren of dagen op zolder opgesloten zitten. En ook daar weet me moeder alles van want die stuurde mij of mijn broer naar de kroeg om te kijken of mijn vader daar zat. Ik werd betrapt toen ik een keer moest gaan kijken en hij was erg boos. Ik werd midden in de nacht of gewoon in de avond dan mee naar de schuur toe genomen en opgesloten tot ik weer binnen mocht en dat was meestal om verkracht te worden door hem. In onze schuur stond een grote diepvries kist, waar ik me dan achter verstopte om nog een beetje te schuilen tegen de kou. Nu nog is koud hebben akelig. Soms dagen geen eten krijgen, hoofd onder water tijdens het zwemmen in de periode dat wij een bootje hadden,zodat je echt denkt dat je stikt. Ik hou niet van zwemmen nu nog niet word panisch als er mijn hoofd onder water komt. Ik was het oudste meisje. Hij vond dat als we iets wilde ik dat moest vragen omdat ik de oudste was.Op een dag wilde wij naar de speeltuin, ik ging het vragen en hij zei oke. We kregen zelfs allemaal nog een kwartje om een snoepje bij huugie(patatzaak) te kopen.Vaak durfde we dit niet eens voor onszelf te kopen en kochten een snoepje voor hem met de hoop dat dit hem vrolijk stemde als we thuis kwamen.Die keer kwamen we thuis en ik moest meteen binnen blijven. Hij zei dat hij nee had gezegd,.. ik zei nee hoor, kijk u heeft ons nog geld gegeven voor een snoepje te kopen en liet de salmiak zien die ik voor hem had gekocht.Maar hij hoorde het niet eens en mijn tegengesputter werd beloond met een paar rake klappen. Het allerergste vond ik genegeerd worden dan zeiden ze echt helemaal niks soms een dag,.. soms dagenlang echt alsof je er helemaal niet bent alsof je niet bestaat. Ik herinner mij dat ik toen al een buitenbeentje was binnen het gezin. Ik herinner mij het gepest van mijn zussen (ook hier was ik weer de oudste en moest de tafel dekken s`morgen en tussen de middag, thee zetten en brood halen bij de bakker ) Het gepest dat als ik thee had gezet de thee van mamma lekkerder was en dit zeiden ze niet 1 keer maar vele keren tot ik boos werd,.. ja en ik herinner me ook dat ik dan soms in woede kon uitbarsten van machtloosheid en  een keer een mes naar het hoofd van 1 van mijn zusjes gooide. Die vervolgens mij wel weer in bescherming nam door niets tegen mijn vader te zeggen. Ik werd er een kei in om blauwe plekken te verbergen vaak sloeg hij op plekken die niet meteen opvallen. Rond mijn 12 de jaar is mijn oma ziek,.. ondertussen gaan we binnen dezelfde straat ook verhuizen,.. naar een nog groter huis. Ik krijg daar een eigen kamertje boven een poort. Mijn oma overlijd en ik ga na de grote vakantie naar de huishoudschool. En nu zul je vragen en je moeder dan waar zit die in dit verhaal? En inderdaad die komt nauwelijks voor tot nu toe. Mijn moeder was die vrouw waarmee weinig sprak gewoon omdat dit niet mocht en mogelijk was omdat wij gewoon "stil"moesten zijn. De vrouw die als hij haar probeerde te slaan ik beschermde door er voor te gaan staan en de klappen op te vangen. De vrouw die ik op een voetstuk plaatsten om enig houvast in mijn leventje te hebben. De vrouw die soms zei tegen haar man waarom en dan snel haar mond hield. De vrouw die het eigenlijk wel makkelijk vond als hij naar mij kwam in de nachten of in de vroege ochtend voordat ik naar school moest.Of zelfs naar veel later bleek naar een zusje van mij. Ik was altijd als laatste weg omdat ik ook eerst nog moest stofzuigen en afstoffen voordat ik naar school mocht. Dit denk ik want dan hoefde zij niet. Wist ze het dan? Ja, want ik hoorde haar wel eens naar de wc gaan als hij bij mij was ze wist het dus en rond mijn tiende jaar. Toen heeft ze ons betrapt vroeg in de morgen beneden op de bank. En ik dacht nu houd het op want mama weet het en die gaat mij helpen. Maar nee hoor. Die vrouw tot dan toe nog steeds mijn moeder liet mijn wereld compleet instorten toen ik een jaar of twaalf/ dertien was. Ineens bleef ze niet meer weg,ineens was ze erbij toen mijn vader op mijn kamertje kwam. Of ik moest naar de ouderlijke slaapkamer komen op het tweepersoonsbed. Ineens was het niet die man maar die vrouw die aan me zat terwijl hij toe keek of ze deden het samen voor hoe en wat ik moest doen. Deze lessen waren nodig omdat ik voor mijn ouders geld moest gaan verdienen.Zie derde kolom bovenaan in de krant.(Ik heb hier een 1 zin weggehaald omdat mijn familie die zich sympathiseerd met een dader die na dit gelezen te hebben in opstand kwam, maar dat ze erbij was hoef ik gelukkig niet te bewijzen, ze zullen zelfs dan gezegd hebben als dit krantenbericht er niet meer was zoals bij zoveel slachoffers je heb het gelogen. Ok mijn moeder heeft hier straf voor gekregen, zij ging voor maanden naar de vrouwengevangenis in Maastricht. Ok mijn broer moest voorkomen want ook hij is dader, alleen werd hij niet bestraft omdat hij nog minderjarig was toen dit gebeurde en men niet duidelijk kreeg of dit onder druk van mijn vader was gebeurd.Ik laat het maar even aan de fantasie van de lezer over hoe het voorgedaan werd om mij voor te bereiden. En ineens was mijn wereld compleet verloren, mijn voetstuk, mijn houvast was weg. Mijn wereld werd een hele diepe donkere put met geen hoop meer. Ineens was er geen moeder meer naast die man die zich mijn vader noemde. De snelheid waarin ik moest leven werd steeds zwaarder. Ik moest thuis vroeg opstaan want ook het huishouden moest gedaan worden voordat ik naar school ging. En als ik geluk had was ik klaar en al op weg naar school voordat mijn vader op de vloer bonkte dat ik naar boven moest komen. En dan de dag in angst op school doorbrengen als hij dacht dat je het wel gehoord had maar gewoon niet gekomen was. Alles controleerde je drie keer want het was nooit goed genoeg, hier komt ook mijn controle drang vandaan. Dit alles ging me opbreken,.. ik ging er niet meer blindelings van uit dat alle ouders of vaders zo waren. Ik had een slecht rapport, werd stiller, Ik sloeg de gymlessen om de blauwe plekken te verbergen. Men kreeg op school steeds meer het vermoeden dat er thuis iets goed fout zat. Maar ik vertelde niets, alleen dat ik soms weleens vervelend was en daarvoor gestraft werd. Ondertussen werd ik voor bereid met verhalen over het hoe en wat en moest spijbelen en onder lestijd advertenties afbellen. Advertenties waar meisjes werden gevraagd om te werken in privéclubs. Uit die tijd herinner ik me ook hoe vaak mijn moeder weg was en hoe netjes ze zich kleedde en verzorgde. Laatst zij iemand mij nog hoe kon het dat je moeder er altijd uitzag om door een ringetje te halen. Pas later begreep ik waarom. Ik herinnerde mij dat omdat ik een keer toen iedereen op school zat de ramen moest zemen omdat ik pas in de avond pas alleen op pad werd gestuurd binnen onze woonplaats richting de havens naar een club(12jaar)ik een pleister van de ramen had gehaald die ik wel op een erg vreemde plek vond zitten.Had ik het maar niet gedaan, want die pleister zat daar ter bevestiging voor mijn vader dat mijn moeder in huis aan het werk was. Ik herinner me dat toen ik aan het werk moest mijn lange haren werden gepermanent zodat ik er ouder uitzag. Ik herinner mij de woede van mijn vader nadat mijn moeder en ik op pad waren gestuurd voor kleding zodat ik er volwassener uitzag,..ineens was er over iets een enorme woede, hij verknipte de kleding en probeerde nieuwe suede pumps van mijn moeder in de fik te steken.De eerste club buiten onze woonplaats waar mijn moeder mij naar toebracht was op de ginnekenweg in Breda, maar waarschijnlijk vond ze het zelf bizar want ik heb toen nog in de auto zitten wachten omdat zij denk ik voor mij naar binnen is gegaan. Ik kan hier wel alle namen en adressen waar ik was neerzetten maar wat heb ik daar aan. Toch werd het me te veel en op mijn (bijna)zestiende jaar (oktober 1979)na een zeer ernstige mishandeling toegebracht door mijn broer en vader nadat ze mij hadden opgehaald uit Waddinxsveen (privé club) liep ik van huis weg. Naar die club werd elke avond gebeld door mijn vader met de vraag hoeveel ik had verdiend,.. ik schaamde me en praatte zachtjes omdat ik niet wilde dat de eigennaar Leo dit zou horen. Naief als ik was stond ik er niet bij stil dat via een andere telefoon meeluisterde. Later via de recherche besefte ik pas hoe bang deze Leo geweest moest zijn dat hij gepakt werd. Hij en nog een paar zijn gelukkig ook gepakt later toen het uitkwam. Ik werkte daar met een ondertekend papier door mijn ouders dat ik als huishoudelijke hulp werkte. In deze priveclub heb ik ruim anderhalf jaar moeten werken, ik moest mijn ouders financieel bijstaan en moest daar de meest bizare dingen doen. Adressen en namen waar mijn moeder mij naar toe bracht staan nog in mijn geheugen verankerd. Ik was dus bijna zestien jaar toen ik naar een geheim adres werd gebracht, dit was omdat men wist dat mijn vader of mijn gestuurde moeder of broer je zo uit het ziekenhuis zou halen of je dwong naar huis te komen. Een aantal van ons gezin heeft dit aan de lijve ondervonden. Na drie weken werd ik vanuit dat geheime adres naar een tehuis voor werkende en studerende meisjes gebracht. Waar na bijna een jaar ook een zus van mij kwam te wonen. En via haar kwam het incest verhaal naar buiten. Ik mocht inmiddels naar mijn oom en tante 1 keer in de maand. Ik was daar toen deze werden gebeld of ik aub. naar het politie bureau kon komen, ze hadden wat vragen. De rechercheur die mij de eerst keer had verhoord kwam erbij.(2 van mijn zussen zeggen nu dat hij een lek was bij de politie).Hij vertelde mij dat mijn vader bij de eerste keer dat hij opgepakt werd vanwege de mishandeling en de sexclubs. Mijn vader toen al had verteld over de incest tussen hem en mij. Met de getuigenis van mijn andere zus erbij konden ze hem pakken en voor langere tijd opsluiten. En hij werd gepakt (zie kranten artikel.) Ik heb toen zo`n anderhalf jaar bij mijn oom en tante gewoond en ik met veel liefde werd ontvangen, maar thuis waar mijn moeder en zussen waren bleef toch trekken, dus vaak ging ik naar ons ouderlijke huis wat mijn oom en tante weer moeilijk vonden. Die hadden zoiets van wat moeten ouders iemand aandoen voordat een kind loslaat. Wel maakte ik mijn school af in Breda waar ik op school zat. Ik was net achtien toen twee van mijn zussen verkering hadden en ik had een blauwe maandag een vriendje Ben. We gingen naar de film de Blue Lagon, dit was trouwens het eerst bioscoop bezoek van mijn leven. In de auto wilde hij mij zoenen en ik raakte in paniek. Ik heb hem geslagen en mijn tante heeft mij opgehaald bij het station. Kort daarna ontmoette ik mijn toemalige man H. Twee maanden later was ik zwanger van mijn oudste zoon.Hij werd geboren en een maand later werd ik 19 jaar.(lees dit in mijn boek). Er gaan verhalen te ronde in de wereld gebracht door familie dat ik vele vriendjes had. Nee ik had maar 1 vriendje waar ik vrijwillig mee naar bed bent geweest en dit was mijn ex man die toen en nu nog veel voor mij betekende. Ik kwam immers van de hel in de hemel en wist ik veel hoe het anders moest en kon. Ja er waren veel mannen die mij verkrachtte en misbruikte en ik was kind, gedwongen door mijn ouders,.. verrot geslagen toen ik niet meer kon en wilde. Maar ook hierin is het krantenartikel duidelijk. Soms vraag ik me nog steeds af hoe het bestaat dat veel mensen hieraan hebben meegewerkt , want ik had ook de pil gekregen via de huisarts toen ik net dertien jaar was. Mijn moeder ging mee en vertelde toen al dat ik deze nodig had omdat ik veel wisselende contacten had met vriendjes, nee dit waren volwassen mannen waar ik van mijn ouders heen moest en ze wist immers ook dat mijn vader mij misbruikte dus de leugens over mijn rug kwamen haar goed van pas, want stel je eens voor dat ik zwanger was geworden door mijn vader dit had al kunnen gebeuren voor mijn dertiende. Vreselijke leugens omdat ze niet bij machtte was om ons als kinderen te beschermen. Hoe kon ze. Ook moest ik in de prive club in Waddinxveen naar een arts elke maand. Dit om onderzocht te worden op geslachtziekte. Die zagen toch ook dat ik een kind was. Heel kort geleden vertelde ik nog aan een rechercheur waar ik een gesprek mee had(jan. 2012,die ook op mijn site heeft gekeken) dat ik soms nog er boos kan worden vooral op de daders die uit alle macht proberen het verhaal om te draaien en dreigen aangifte te doen over smaad. Maar ik ben inmiddels sterk genoeg en verlaag me niet tot het niveau van sommige mensen. Men noemt mij nog steeds een dramaqueen en men vind dat ik mijn lot niet waardig draagt? Zijn alle mensen die over trauma`s publiceren of dit nou oorlog,incest, mishandeling enz. is,.. dramaqueens? of dragen zij hun lot niet waardig of waardig genoeg? Iemand vind ook dat 3/4 van mijn verhaal berust op leugens. Gelukkig zijn er ook nog mensen die onze familie uit het verleden wel goed kennen en zelfs nog van voor dat ik was geboren. En hoe bizar is het dat er na de eerste veroordeling waarin mijn ouders uit de ouderlijke macht werden gezet ivm met de sexclubs en mishandeling(dit was nog voor de bekendmaking van de incest) mijn ouders vertelde dat "IK" gevangen zat wegens diefstal en een jaar later toen mijn andere zus in hetzelfde tehuis kwam ze niet eens was gescheiden van deze man. Want dit was de reden dat deze zus moest vluchten voor haar veiligheid. Het krantenbericht zegt genoeg. Is het belangrijk hoe hard, hoe vaak je werd geslagen of werd verkracht.? Ik denk van niet. De ene mens is labieler of sterker dan de ander. Een ieder doet het op zijn manier .Ik vergelijk mensen weleens met elkaar. Mensen die blindelings hun voorganger in de kudde volgen, zonder eigen visie of eigen karakter...Zonder links of rechts te kijken. Zonder inzicht en uitzicht.
Elke mens is menswaardig ongeacht zijn gezondheidstoestand, zijn kwaliteiten of kenmerken. Belangrijk is ook dat de persoon met een trauma niet meteen wordt vereenzelvigd met zijn trauma. Maar gezien wordt als een persoon die iets te verwerken heeft. Wat nu? Voor mij betekent dit niet dat ik door vervelende mails de stenen weer in de beginpositie terugzet. Het is geen spel, er zijn geen meerdere levens, geen tussentijdse ‘veilige havens. Het schrijven is het zo goed mogelijk herstellen van hetgeen verloren ging. De gebroken vaas wordt vervangen door een gelijkende replica. De dokter schrijft bij sommige jarenlang een pilletje voor om die nare buien te doen verdwijnen, maar de schade is gedaan en is onomkeerbaar.En ik heb er voor gekozen om het openbaar te maken. Terwijl ik ook besef dat ik mezelf hiermee erg kwetsbaar maak. Ik heb er voor gekozen incest uit de taboesfeer te halen en dan niet door te blijven zwijgen maar te schrijven.

 

 

28-06-2010,

 

Ik schrijf dit stukje samen met het kranten bericht omdat ik er genoeg van heb om voor een zielig aandachttrekkend geval uitgemaakt te worden. Soms is het nodig de buitenwereld te laten zien dat het gene ik heb verteld geen leugens zijn en zeker geen fictieve herinneringen. Ook schrijf ik dit om antwoord te geven op de mails die ik mag ontvangen  door mensen die mijn boek hebben gelezen waarom ik nog geen tweede boek gaat schrijven over mijn eigen jeugd.

Zoals ik al eerder beschreef, is er veel in mijn hoofd gaan triggeren na de dood van mijn vader. Op de begrafenis van hem waren de vier dochters aanwezig plus wat familieleden om ons als meiden te steunen. Vooraf waren er al wat woordenwisselingen geweest. Men vond het raar dat ik nieuwsgierig was naar het feit of mijn vader nog wat gezegd had over ons en ik wilde weten waar hij aan dood was gegaan. Uiteindelijk was ik degene die de informatie die toch iedereen alsnog wilde hebben over mocht brengen. Hier liep ik al weer vast in de tegenstrijdige gevoelens. Tijdens de plechtigheid werd er een brief voorgelezen door èèn van mijn zussen. Zij liet de, tot op de dag van vandaag, voor ons onbekende mensen weten wat voor beest mijn vader was, en in welke hel wij moesten leven, maar vooral hoe wij nog steeds moeten knokken om met twee benen op de grond te blijven staan. Ik had zoveel respect voor haar dat ze dat durfde. Het enige wat wij toen hoorde achter ons, was dat de mensen die hem jaren verzorgd hadden binnen het leger des heils zeiden OHH DAT HEBBEN WE NIET GEWETEN. ECHT NIET! Op dat moment dacht ik alleen maar,... maar hij was het niet alleen, waar is mijn moeder. Ze was er weer niet om ons bij te staan in deze innerlijke strijd in ons(als had ze maar buiten op ons gewacht om ons op te vangen.) Vanaf het moment dat ik hoorde dat mijn vader was overleden, viel het laatste stukje angst van mijn schouders. Mijn moeder kwam bijna elke dag bij ons langs , behalve toen. Het duurde vier dagen voordat ze zich liet zien. Ik begrijp heel goed dat dit voor haar ook veel oprakelde, maar toen ik erover begon te spreken, was haar enige antwoordt, "ik had niet gedacht dat je hier mee zou zitten" Hier begon mijn boosheid tegenover haar. Want zij zat toch ook bij mij binnen. Terwijl zij in mijn geval, mede dader is, zij heeft mij weggebracht naar die clubs en het voorgedaan en meegedaan ook al waren sommige dingen misschien voor haar ook onder dwang. Maar zij was de volwassene die haar kinderen moest beschermen. (Is dit ook het stockholmsyndroom bij haar.)Deze boosheid is in de loop van de afgelopen twee jaar alleen maar erger geworden, waarschijnlijk was ik er nu pas aan toe om mijn boosheid te uiten. Voor mij blijft er veel frustratie zitten over het feit dat ze niet heeft ingegrepen,... oke haar excuus is angst enz. Dit begrijp ik ,maar oordeel en veroordeel anderen mensen niet op hun fouten. Door de geestelijke mishandelingen loop ik hierin steeds vast. Alle dubbele gevoelens ,.. ja ze was een lieve behulpzame oma, voor al mijn kinderen, maar ook Jan en ik waren lieve behulpzame kinderen, als wij op vakantie gingen mocht oma mee, als we een weekendje weggingen was oma erbij, als haar pctje weer eens stuk was stond Jan paraat. En zo kunnen we nog wel even doorgaan. Het laatste wat ik van haar heb gehoord is dat ik precies mijn T-vader ben, ja uiterlijk misschien wel. Dit triggerde haar waarschijnlijk heel erg. Ik heb mezelf niet gemaakt en zeker qua uiterlijk niet. En wat ik zeker niet snap is (weer zo`n dubbel gevoel) waarom ging ze dan altijd met ons mee als ik zo`n erg geval ben. Twee weken voor de definitieve verbreking van het contact met haar is ze nog meegeweest naar Twente, naar de ouders van Jan. Het enige wat ik zeker weet,... ik kan gelukkig mijn kinderen recht in de ogen aankijken. Al met al lijkt het er nu op dat het schrijven van die anderhalve bladzijde in mijn boek (heel summier) over mijn jeugd de grootste boosdoener is, want ik heb het nu tegen heel veel mensen gezegd. Maar doen hun niet hetzelfde over mijn vader tegen onbekende mensen. Nu jullie dit zo kunnen lezen, geef ik meteen antwoord op de vraag of er een tweede boek komt. Ja misschien wel.En ondertussen ga ik verder met mijn leven en mijn gezin.  Ik zal blijven knokken ook al is dat soms net als voor de anderen erg moeilijk. Maar ik wil niet meer zwijgen om anderen te beschermen. Mijn boosheid en verwerking zal komen zoals het komt en niet anders. Jan en ik houden zielsveel van elkaar (mmmm jammer dat sommige de weddenschap hebben verloren een weddenschap binnen de kring van zussen en familie wie er het eerste zouden scheiden. Hoe hypocriet ben je dan als familie om dan wel met vier zussen tegelijk te trouwen.) Maar mijn maatje en ik zijn over een maand al 20 jaar samen. Door stormen en dallen gegroeid. Wij willen er optimaal zijn voor onze kinderen en voor elkaar. Dit doen we samen met de tientallen vrienden die we nog wel over hebben en veel begrip van krijgen. Vrienden die ons benaderen omdat ze mijn boek hebben gelezen(dit ging niet eens over de incest). De negatieve reclame op iemand hyves stuurt ze naar deze site, want schrijf erover en spreek er amper over. 

Zoals onze lieve vriend Herman schreef naar mij twee weken geleden(anaki) Je ben wie je ben "Ik ben"

Ik hoop met dit stukje wat af te sluiten en vragen van mensen te hebben beantwoordt. (Lieve Herman en jou heb ik niet eens ontmoet tijdens een vakantie.)

 

Caro is ook niet zomaar iemand,... Caro kende de dossiers over mij en mijn ex en hoe de ziekte van Emiel tot stand is gekomen. Dit heeft niets met mijn verleden te maken. Genetisch bepaald. Tja en uit welke familie komt het dan? Caro dank je wel voor je bericht.

 

Bedankt Yvon,... jij zag hoe gehavend ik de lange bedde binnen kwam en dan niet alleen geestelijk.

Bedankt dat je er nog steeds bent.

Bedankt lieve Saartje en Gerrit voor jullie liefde en openheid.

 

Werd eens tijd dat ik wat informatie hierover ging lezen.

Complex Post Traumatische Stress Stoornis of CPTSS is een stoornis die zijn ontstaan kent in het ervaren van bedreigende situaties, zoals verkrachting, mishandeling, langdurige gevangenschap of het meemaken van een oorlog. Eén van de verschijnselen bij een PTSS is dan ook herbeleving, dit kan zijn in de vorm van flashbacks of nachtmerries en kunnen na verloop van tijd het levenspatroon van de patiënt ernstig beïnvloeden. PTSS zorgt voor een verandering in de persoon op lichamelijk en psychologisch gebied en wordt helaas vaak pas laat ontdekt, doordat veel mensen te kampen hebben met andere stoornissen (zoals borderline), een depressie en verslavingen. Evenals bij Borderline wordt de omgang met de omgeving bemoeilijkt doordat deze vaak afgestoten wordt op momenten dat zij te dichtbij komt. Door deze vervreemding kan de benodigde steun uit deze omgeving wegvallen en de problemen daardoor verergeren. De PTSS wordt als chronisch beschouwd wanneer de verschijnselen langer dan 3 maanden aanhouden

Er is een verschil tussen een enkelvoudig en meervoudig (complex) trauma. Een enkelvoudig trauma is een gebeurtenis dus een verkrachting, een overval, een ernstig ongeluk. Bij een meervoudig of complex trauma is er sprake van meerdere trauma's bv een oorlogssituatie, incest. Een meervoudig trauma word CPTSS genoemd

 

SYMPTOMEN
Deze komen meestal pas jaren na de traumatische gebeurtenis naar boven, hieronder de meest voorkomende verschijnselen:
* Vervreemding van lichaam en gevoel
* Blijvende angstverschijnselen, zoals trillen, zweten, hartkloppingen, ademhalingsproblemen
* Herbeleving (nachtmerries en flashbacks)
* Uit geheugen weggevaagd zijn van de traumatische gebeurtenis
* Communicatieproblemen en woede-aanvallen.
* Slaapproblemen.
* Concentratieproblemen.
* Dissociatie
* en nog veel meer

 

Wat houd dit nu in voor mij? Na een paar jaar therapie in 1990is de conclusie voor mij chronische of Complexe PTSS en een dissociatie-stoornis. Mooie woorden van de psychiater waar ik mijn laatste therapie volgde in het psychiatrisch ziekenhuis Delta. Ik ging naar deze psychiater met als doel een “normaal” leven te willen. Deze psychiater heeft me heel veel geleerd vooral in accepteren. Na 1 1/2 jaar therapie bij hem vertelde hij me dat verder komen met sommige emoties nog lang zal duren. Mijn leven lijkt misschien voor andere soms vreemd maar het is mijn leven. Soms word er gezegd vergeet je verleden en ga verder en dat was ook mijn doel. Nu zeg ik vaak tegen mensen stel dat ik aan u/je vraag je al je normen en waarden, alles wat je geleerd hebt de eerste 18 jaar van je leven te vergeten? Dan is vaak het antwoord dat is onmogelijk. Toch word dat van mij wel gevraagd en ook voor mij is dat onmogelijk. Wat ik geleerd heb is weet ik nu rationeel gezien “verkeerd” maar het zit in mijn hoofd en is er niet zomaar uit te halen. Omgaan met andere is vaak moeilijk en eng mijn wereld is vaak anders en klein maar voor mij het meest veilig en leefbaar. 

Mijn grootste problemen zitten nu nog in het slapen. En toen ik zo`n 23 jaar was ook, alleen toen was het dissocieren heel erg. Achteraf weet ik uit verhalen dat dit ook al zo was toen ik zo`n 16 jaar was en woonde in het tehuis voor werkende en studerende meisje is Breda. Bij grote stress was het dissociëren een groot probleem bij mij. Bij dissociëren sluiten de hersenen letterlijk de hele boel af bij mij. Het waseigenlijk een vluchtweg als ik de "wereld" niet meer aankan. In mijn geval liep ik weg uit huis eigenlijk hoe raar ook van het veilige naar de onveilige straat. Ik had geen idee hoe ik buiten kwam, hoe ik liep en geen enkel besef van mijn omgeving. Voor mij was het een groot zwart gat. Pas als iemand me "bijbracht" besefte ik weer langzaam dat ik groter was en niet meer dat kleine kind die vlucht voor haar ouders. Dan kom je eerst in een schemerwereld terecht. Dan zit je klem tussen verleden en heden. Eigenlijk wilde je terug naar de dissociatie want daar hoefde ik de pijn de angst niet te voelen, daar voelde ik niets echt helemaal niets. Toch moest je terug naar het hier en nu naar de echte wereld die oh zo pijn doet. Dat niet voelen is ook echt letterlijk ik voelde geen kou en geen pijn. Het is ook erg eng want je had geen idee wat er gebeurt verkeer, gevaar ik merkte er niks van. Voor mij is het vooral eng ervoor, de angst dat het gebeurt en erna dat het gebeurt is en je afvragen wat heb ik gedaan, waar ben ik geweest? Nu ben ik 46 en worstel alleen nog met mijn drukke gedrag, soms superdrukke gedrag. Mijn hoofd lijkt niet te kunnen of willen rusten en ik blijf kampen met een groot slaapprobleem omdat ik blijf malen ook na een voor mij gevoel rustige dag. 

Waarom spreek ik liever van een overlever en niet van een slachtoffer? Vanaf mijn geboorte tot aan mijn 15e levensjaar werd ik vernederd, mishandelt en sexueel misbruikt. Al die jaren was ik een slachtoffer. Ik zat in een situatie waaraan ik op dat moment niets kon doen. Een situatie waar ik geen enkele grip op had, geen enkele controle over had. Het overkwam me en ik kon het alleen maar ondergaan. Het enige wat ik kon doen om eraan te ontsnappen was in mijn hoofd een fantasie wereld creeëren en daarin af en toe ontsnappen aan de werkelijkheid.

Nu weet ik dat dit een naam heeft/had het heet dissociëren, je hersens sluiten af voor de werkelijkheid die te gruwelijk was om te kunnen dragen. Ver weg van de gruwelijke werkelijkheid ontsnapte ik zo aan dat wat ik als slachtoffer absoluut niet aan kon.

Maar nu ben ik een overlever ik ben op mijn nog net geen zestien jaar  kunnen ontsnappen aan de hel die mijn leven tot dan toe was. Samen met de politie kon ik er eindelijk letterlijk aan ontsnappen. In het begin is je wereld een grote chaos en ben je nog steeds een weerloos slachtoffer. Maar langzaam verander je in overlever. Je gaat zoeken naar je toekomst, naar hulp naar een manier om met dat verleden wat het vanaf het moment dat je er uit bent is om te gaan.

Aan de blijvende gevolgen kun je niet ontsnappen 15 jaar misbruik laten diepe wonden achter. Je kunt echter wel wat doen aan de manier waarop je met die diepe wonden omgaat. Je kunt ze koesteren en verzorgen. Je kunt er draagbare littekens van maken. Dat kun je niet alleen daar heb je hulp bij nodig. Het is een lang en heel zwaar gevecht om de wonden draagbaar te maken. Het vergt veel energie en inzet en doorzettings vermogen. Daarnaast vecht ik om (seksueel) misbruik en de misstanden rond hulpverlening en de wetten meer bespreekbaar te maken, andere te laten inzien dat horen zien en zwijgen niet meer langer kan. Ik vecht om de controle op mijn leven weer geheel in eigen handen te krijgen. Ik vecht voor mezelf en mijn leven, ik overleef elke dag weer.En dat lieve mensen maakt van mij nu een overlever en geen slachtoffer. Ik vecht en probeer van mijn leven een draagbaar, kwalitatief hoger leven te maken. Al jaren probeer ik mijn grote mond te houden, minder te praten, zodat mensen niet meer vragen duurt dat verhaal nog lang,... of heb je nog geen blaren op je tong. Al jaren probeer ik minder chaotische gedachtes op een rij te houden. De gedachtes dat ik nog van alles moet en geen rust kan vinden. Als ik bezig ben met iets mezelf te concentreren op het geen waar ik mee bezig ben. Drie keer nadenken voordat ik er wat uitfloep en mensen in diskrediet brengt hiermee. Voor mij gevoel het ik door te schrijven mijn verleden wel een plek geven, maar de drukte en gejaagdheid lijken niet te willen verdwijnen. Regelmatig wordt mij dit teveel omdat ik er zoveel voor moet doen,.. waardoor ik dan weer boos wordt , loop te schelden en te tieren en zelfs dit wil dan niet stoppen.

 

24-03-2010

De tekst hieronder over geestelijke incest kreeg ik van iemand toegestuurd. Iemand die net als vele andere lieve vrienden mij steunen in delen van een onverwerkt verleden. Voor het eerst in mijn leven voel ik een enorme boosheid en woede. (Eindelijk zitten gevoel en verstand op 1 lijn). Het is niet meer vanzelf los te koppelen. Dit alles zorgt ervoor dat de dingen nogal verwarrend waren voor mij na het schrijven van het boek en de dood van mijn vader. Er is een flinke ruzie geweest tussen mij , mijn moeder en jongste zus. Voor de derde keer in mijn leven ben ik  veelal om mijn verleden aan de kant geschoven. Ik moet vergeven en vergeten en weer mijn mond houden, zij heeft straf genoeg gehad,..........en ze is al 65 jaar oud.( 3 maanden gevangenis is niet zoveel toch) Als ze nu voor het gerecht zou moeten verschijnen kon ze rekenen op meer straf

GEESTELIJKE/EMOTIONELE INCEST

Niets is er nog te vinden op het Nederlandse internet over Geestelijk/Emotionele Incest

Wat is geestelijke of emotionele incest?

*Een volwassen man en vrouw die hun seksuele escapades liever met zijn dochter doorneemt dan met zijn vrouw pleegt emotionele incest. 

*Ook het in details vertellen van de seksuele handelingen die de man met zijn vrouw heeft uitgevoerd en dit vertelt aan zijn kind is geestelijke/emotionele incest. Of het zelf samen aan het kind voordoen.

 *Het is emotionele/geestelijke incest wanneer een kind voor zijn ouders emotionele welzijn verantwoordelijk voelt. (parentificatie)

 *Vaak wordt dit afgedaan als onbelangrijk. Maar is zeer schadelijk voor een kind. Net als "geestelijke mishandeling" wordt het ondergeschoven.

Het kind leert op een dwingende manier al volwassene te worden. Een kind is hiervoor nog helemaal niet rijp voor. De "emotionele incest van één van of beide ouders is verwoestend voor een kind zijn grenzen. Hierdoor kan het zijn dat men later als volwassene geen vertrouwelijke relatie met zichzelf als met een ander kan opbouwen.

Het kind neemt de verantwoordelijkheid over van de ouders en het kind leert niet zijn eigen behoefte te vragen ,maar leert het tegenovergestelde,namelijk dat het verantwoordelijk is voor het (seksuele) gevoel(s) en geluk van een of beide ouders.

 De schade die emotionele incest veroorzaakt is niet voor elk slachtoffer volgens een schema in kaart te brengen. Herstel hangt sterk af van de mogelijkheden die het slachtoffer in zichzelf en in anderen heeft kunnen aanboren, zowel tijdens de incest als bij het verwerken daarvan. Zo heeft het al dan niet zelf kunnen stoppen van de emotionele incest consequenties voor de mate waarin men later het leven in eigen hand kan nemen.

De gevolgen van emotionele incest in de vorm van emotionele verwaarlozing of het kind behandelen als de ander ouder, kunnen sterke verwantschap van het lichamelijke incest hebben. Hetzelfde geldt voor andere vormen van lichamelijk geweld. Het niet respecteren van de lichamelijke en geestelijke grenzen van het individu heeft verstrekkende gevolgen voor het vermogen van een kind. Maar ook op volwassen leeftijd 

Vaak zie je dat de familie er niet mee geconfronteerd wenst te worden of er niet mee om kan gaan. Ook komt het voor dat de familie in twee kampen opgedeeld wordt. Een kamp dat het slachtoffer gelooft en haar zijde kiest en een kamp dat het seksueel misbruik afdoet als onzin, wraak, aandacht trekken etc

 

 

21-07-2010

Ooit hadden mij daders (vader, moeder, broer)controle over ons, maar nu niet meer,wij bepalen nu zelf wat we met ons leven doen en geven onze grenzen aan.

 

28-07-2010

De puzzel

​

Verhalen herhalen is een gebeuren in mijzelf.
Bezig zijn met mezelf, leuk of niet je moet er volledig voor gaan.
Maar ik zie ook de dingen weer voor me.
En de puzzelstukjes vallen op hun plaats.
Ik hoopte dat de puzzel snel klaar zou zijn.  
Dan kon ik weer rennen naar de volgende puzzel, maar zo werkt het niet.
Ik moet mijn verhaal begrijpen, verwerken stukje voor stukje.
Als je het niet verwerkt komt het steeds terug op tijden dat jij het niet wil.
Er is zo veel, wat ik op mijn bordje kreeg.
Zo veel wat een plekje moet hebben in mijn leven.
Hoe kan je dat allemaal aan ??? dat word mij vaak gevraagt.
Ik weet het niet.Mjn puzzel is nog niet af ik werk nog steeds aan mijn leven.
Dat blijf je ook heel je leven doen.
Van het verleden word nu een puzzel gemaakt stukjes die ik geen plekje kon geven worden nu goed gelegd.
De puzzel krijgt meer vorm je zie een beetje wat het moet worden .
Iets heel moois met meer gevoel. 

 

05-08-2010 

Je innerlijk kind helen
Kindstukjes die zijn weggestopt en een verborgen bestaan hebben geleid, kunnen op latere leeftijd gaan opspelen. Het terughalen van jezelf als kind en het naar volwassenheid brengen voelt als een rouwproces. Het zijn allemaal delen van jezelf die je bent kwijtgeraakt, om te kunnen overleven. Je kunt pas heel worden als je hebt gerouwd om het verlies van deze delen. Ze krijgen dan een plek in je volwassen ik. Volgens een deskundige had ik niet eerder de tijd,... en kwam dit nu rouw op mijn dak. De tijd was er gewoon niet om gevoelens een plek te geven. De hectiek binnen mijn gezin om de kinderen gingen voor.

 

 

2 september 2010

 

Verder met de verwerking

ben ik slachtoffer geweest van een ontwikkeling bij mensen die ertoe leidde dat ik een soort kop van jut werd.

De mensen over wie ik spreek waren  me dierbaar.

De ontwikkeling die ik bedoel was geen positief proces. Het veranderde de vriendelijke gedachtes geleidelijk in een vijandige gedachtes jegens mij.

Voor mij betrof het op dat moment een onverklaarbare verandering, die me na zovele jaren liefdevolle betrokkenheid naar mijn moeder op mijn grondvesten liet schudden. Na de dood van mijn vader, moest ik, volkomen van de kaart en verbaasd, machteloos toezien hoe een wig werd gedreven tussen deze mensen en mijn persoon.

Het proces van verandering leidde ertoe dat ik me uiteindelijk genoodzaakt zag mijzelf en wat bij me hoort te beschermen. Dat deed ik door op de juiste plek mijn mond een beetje open te doen over de situatie en door te “groeien”in waar ik mee te maken kreeg.

 

Op een gegeven ogenblik werd ik me ervan bewust dat mijn identiteit volledig op de kop werd gezet. Er werd bij mij door hen twijfel gezaaid over de ware aard van o.a.:

• de kwaliteit van mijn familie

• de oprechtheid van de vriendschap van mijn andere vrienden voor mij

• het karakter van mijn echtgenoot en mezelf

• de gebeurtenissen in mijn leven

• mijn motivaties voor handelen

• de kwaliteit van mijn verwerkingsproces m.b.t. de dood van mijn vader

• mijn waarnemingsvermogen

• enz,.... enz,....

De twijfel werd gezaaid, maar pakte mij niet…..niet helemaal. Mijn realitytestingsmogelijkheden bleven intact ondanks het gefrunnik aan de fundamenten waarop mijn "ikje" is gebouwd ( men probeerde twijfel te zaaien over mijn opvoeding en karater bijvoorbeeld). Waarschijnlijk bleef ik in de ogen van de groepstructuur binnen in een familie te kritisch denken, denk ik. Mondigheid is me met de paplepel ingegeven, dus vraag ik naar het waarom van dingen....Dat werd ze vast te lastig. Omdat bleek dat ik er niet zomaar in wegzakte, kreeg ik te maken met meer en meer intense beledigingen van mijn uiterlijk en innerlijk door mijn daders(moeder en broer). Zo zie ik het. Het ergste was nog wel dat het daarbij niet bleef. Ik werd op een gegeven ogenblik door de ernst van de intimidaties teveel in het nauw gedreven.

Ik was niet gek en dat gedoe maakte me ook niet gek. Ik was wel overspannen geraakt van dat alles. Natuurlijk was de bewustwording van hetgeen mensen die me lief waren/zijn probeerden, een pijnlijk proces. Teleurstelling en verdriet maakten van mij tijdelijk een wrak....maar gek werd ik niet...Met de mentale steun van deskundige mensen(huisarts) en vrienden ging ik niet naar therapie. Het leed was toch al geleden. De drukte blijf in mij en lijkt bij mij te horen. Met veel pijn en moeite ben ik weer opgestaan. Beetje bij beetje werd duidelijker dat ik was opgestaan tegenover een macht die groter leek dan ik.

De mensen die me altijd zo warm en hartelijk bejegend hadden vooral als ze met mijn gezin meemochten op vakantie bijvoorbeeld, werden koele afstandelijke pestkoppen. Ze grepen alle mogelijkheden aan om mij intens te beledigen en vooral ook onzeker te maken.

Door haar en hem werd een onjuiste beeld van mijn persoonlijkheid en de gebeurtenissen als grote waarheid neergezet. En ik was maar klein....

Zo voelde dat destijds, want ik wist toen nog niet dat ook met dit alles goed zou komen en duidelijk was dat er met mij helemaal niks mis was dan alleen mijn super hyper gedrag waar deze mensen zich ook enorm aan konden storen.

  

Dat ik niet afhaakte/afhaak met mijn belangstelling en vriendschap voor de mensen die opnieuw mij het leven zuur maakten, maakte/maakt me natuurlijk uiterst kwetsbaar. Het was erg zwaar soms om overeind te blijven, zeker na de geboorte van onze jongste zoon, die zo ik het nu voel werd gebruikt in contact te blijven met mij. Het was ook niet eenvoudig om ondanks de beledigingen en intimidaties altijd even vriendelijk te blijven. Het lukt me overwegend wel......maar soms was ik best woedend, verdrietig en moest ik tot 10 tellen eer ik me toestond te handelen.

Troost en steun vond ik destijds

• bij mijn echtgenoot en kinderen

• bij mijn vrienden

• in de dierbare herinnering aan mijn grootouders

•  saartje en gerrit

• in kunnen vertrouwen op normale medische zorg van mijn huisarts

• in de beetjes hoop als je het gevoel heb wel iets goeds te doen die een van de "weggezogen"vrienden me soms gaf.

• in de zekerheid die ik in mijn hart vind over het blijven bestaan van vriendschap in zulke situaties

Het is pijnlijk als een dierbaar mens je kwetst om te kwetsen. Het is verdrietig te merken hoe onbenaderbaar zo'n mensje is. Soms steeg het water me tot aan de lippen. Ik weet dat velen met een groot hart dan afhaken. Respectloos en voortdurend beneden de gordel bejegend worden levert bij de meeste mensen boosheid en onbegrip op. Logisch.

Ik kon niet afhaken. Ik had de kracht nog niet.. Mijn kennis van de oorzaak van dit klotegedoe zat een rigoureus "doei" in de weg. Ik heb nu denk geleerd voor macht aan de kant te gaan, te vechten voor rechtvaardigheid en het recht op het bestaan van ook mijn eigen identiteit.

Tegelijkertijd maakten die volhardendheid het zwaar.

Ik werd door hen met de verkeerde bril op bekeken. En als ze wel beter wisten, durfden ze geen andere bril opzetten uit angst voor de consequenties daarvan. Alles wat ik deed werd beoordeeld en uitgelegd als een onjuist karater die door de "manipulators" (vader, moeder , broer)van mij waren geschetst. Ik kon in de ogen van die mensen niets goed doen. Ik mocht het dan wel begrijpen, pikken deed ik het absoluut niet! Vooral ook niet omdat die verkeerde bril van ze hier en daar mijn hele gezin raakte.

Zwijgen hielp niet.......en als zwijgen niet helpt....en gesprekken niet mogen...tja......precies....dan doen mondige mensen die zich in een klotehoek gedreven voelen, zelfs de meest geduldige mensen, uiteindelijk de mond open. Logisch toch! Of niet? En ik deed en doe op mijn manier mijn mond open in de overtuiging dat "onmenselijke machten" niet gebaat zijn bij die openheid..... maar "rechten van mijzelf en mijn gezin"wel.