top of page

Mijn jeugd

Inleiding

Welkom op mijn website fijn dat je dit via mijn boek heb gevonden.Ik zal me eerst even aan jullie voorstellen. Ik ben dus Anneke, op 30 januari 1964 ben ik op deze wereld gezet. Op deze site wil ik jullie een beetje laten kennismaken met wie Anneke is. Je kunt hier lezen hoe mijn leven verlopen is, mijn jeugd is zeker geen rozengeur en maneschijn verhaal. Mijn leven waarin verleden en heden sterk met elkaar verweven is. Toch zijn er ook zoveel mooie dingen gekomen in mijn leven. Je kunt hier lezen hoe mijn leven geweest is, hoe mijn gevecht met mijn verleden verloopt, en de dingen waar ik nu mee bezig ben en die belangrijk voor me zijn. Waarom deze site? Het helpt mij heel goed in de verwerking van mijn verleden. Daarnaast wil ik lotgenoten een hart onder de riem steken door te laten zien dat er ook zoveel lichtpuntjes zijn. Tenslotte wil ik meewerken om incest uit de taboe sfeer te krijgen. Nog te vaak word er gezwegen en houden we daarmee incest in stand. Dat zijn voor mij de redenen om deze site te maken en in stand te houden. Naast de gevolgen voor mij is dat chronisch of zoals het nu heetcomplexe PTSS en een dissociatieve stoornis kun je ook lezen over mijn boek, hobby`s en onze hond Bubba
Dit verhaal zijn fracties uit mijn leven. Het is onmogelijk 15 jaar mishandeling, misbruik en verwaarlozing op te schrijven. Het is het topje van eenlang verhaal tot waar ik nu gekomen bent. Ik kan en durf ook niet alles op te schrijven. Sommige dingen zijn voor mij te zwaar om te benoemen en ik treed niet tot in de details. En ik heb al ondervonden als ik het wel benoemt men erg vervelend kan zijn. Een zus en mijn moeder geven mij respect over mijn geschreven boek,... met daarin heel summier de voorgeschiedenis over het gezin waaruit ik kom. En nu ineens als ik op dat verhaal ingaat wordt ik met van alles beschuldigd ook over het geschrevene uit het boek. Hoe geloofwaardig zijn ze dan zelf. En ja misschien had ik het stockholmsyndroom (dit betekent kort gezegd sympatiseren met de dader(s) zie voor verdere uitleg hierover onderaan de site).Hier heb je dan ook meteen de reden dat ik samen met 1 van de daders op vakantie kon gaan of haar overal mee naar toe kon nemen. Mooie meevaller dan voor mij want dan ben ik nu van dit syndroom af omdat mij dit nu echt niet meer zal lukken .Ook de problemen die ik ondervind hiervan in mijn verdere leven lopen hiermee samen en die staan beschreven in mijn boek.


Voor je naar mijn verhaal gaat wil ik je waarschuwen dat dit verhaal moeilijk kan zijn. Ben je zelf een overlever kijk dan uit als je dit wilt gaan lezen het kan triggeren,lees het anders samen met iemand die je vertrouwd!!

 

 

 

 

 

 

 


 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mijn eerste echte herinneringen beginnen als ik een jaar of 3-4 ben. Wij wonen dan op een bovenwoning in de eemsteynstraat(als ik dit goed schrijf.)Ik kan het huis en ons kamertje boven de keuken nog uittekenen. Waren wij toen al bang(tenminste drie kinderen want de jongste telg was amper 1 jaar. Ik herinner me een kostganger die rookworst at zonder het vel erom heen, herinner boze woorden tussen mijn ouders. Wie er aan de overkant woonde, erge onweer. Het vragen om drinken aan mama via een gat in de vloer (wachten we tot me moeder in de keuken was, dan kon je haar precies horen of soms een stukje zien)vanuit onze slaapkamer omdat ik/we niet naar beneden durfde.Ik herinner me de verhalen van mijn oma.Bijvoorbeeld dat mijn vader vond dat mijn broer die als baby erg huilde tijdens een koude winter buiten in de kinderwagen moest blijven staan. En zij deed dit.Ik herinner me toen ik ouder was, ik op mijn fiets geld moest gaan vragen aan mijn oma. Ik herinner me de man (die zich mij vader noemde)die zich in mijn beleving ontpopte als een agressieve man die helemaal uit het niets enorm boos kon worden. Ik herinner me zijn ogen blauwe donkerder waren als hij agressief werd. Ik herinner me de haat die in die ogen te lezen stond. Ik herinner me de straffen opgesloten worden, geslagen, geschopt ga zo maar door. Ik herinner me hoe ik toen al wist dat ik slecht was, dat ik geen braaf meisje was maar heel erg stout want ik had elke dag wel straf en deed bijna alles helemaal fout. Behalve de nachten was het in de eerste jaren heel anders. De man kwam op mijn kamertje en noemde me zijn kleine meisje. Ik herinner me zijn handen. We verhuizen als ik zo`n 5 a 6 jaar ben naar een andere straat in dezelfde wijk. Een groter huis met een douche. We gaan op vakantie naar de bossen met nog een groot gezin met 9 kinderen. Dan is de herinnering aan al de lichamelijke en geestelijke mishandeling. Ik herinner me de camping de ponderosa, waar wrede dingen gebeurde daar is mijn vader ook voor het eerst echt gaan drinken waardoor hij nog ontoerekeningsvatbaarder werd.

De straffen werden ook zwaarder, uren of dagen op zolder opgesloten zitten. En ook daar weet me moeder alles van want die stuurde mij of mijn broer naar de kroeg om te kijken of mijn vader daar zat. Ik werd betrapt toen ik een keer moest gaan kijken en hij was erg boos. Ik werd midden in de nacht of gewoon in de avond dan mee naar de schuur toe genomen en opgesloten tot ik weer binnen mocht en dat was meestal om verkracht te worden door hem. In onze schuur stond een grote diepvries kist, waar ik me dan achter verstopte om nog een beetje te schuilen tegen de kou. Nu nog is koud hebben akelig. Soms dagen geen eten krijgen, hoofd onder water tijdens het zwemmen in de periode dat wij een bootje hadden,zodat je echt denkt dat je stikt. Ik hou niet van zwemmen nu nog niet word panisch als er mijn hoofd onder water komt. Ik was het oudste meisje. Hij vond dat als we iets wilde ik dat moest vragen omdat ik de oudste was.Op een dag wilde wij naar de speeltuin, ik ging het vragen en hij zei oke. We kregen zelfs allemaal nog een kwartje om een snoepje bij huugie(patatzaak) te kopen.Vaak durfde we dit niet eens voor onszelf te kopen en kochten een snoepje voor hem met de hoop dat dit hem vrolijk stemde als we thuis kwamen.Die keer kwamen we thuis en ik moest meteen binnen blijven. Hij zei dat hij nee had gezegd,.. ik zei nee hoor, kijk u heeft ons nog geld gegeven voor een snoepje te kopen en liet de salmiak zien die ik voor hem had gekocht.Maar hij hoorde het niet eens en mijn tegengesputter werd beloond met een paar rake klappen. Het allerergste vond ik genegeerd worden dan zeiden ze echt helemaal niks soms een dag,.. soms dagenlang echt alsof je er helemaal niet bent alsof je niet bestaat. Ik herinner mij dat ik toen al een buitenbeentje was binnen het gezin. Ik herinner mij het gepest van mijn zussen (ook hier was ik weer de oudste en moest de tafel dekken s`morgen en tussen de middag, thee zetten en brood halen bij de bakker ) Het gepest dat als ik thee had gezet de thee van mamma lekkerder was en dit zeiden ze niet 1 keer maar vele keren tot ik boos werd,.. ja en ik herinner me ook dat ik dan soms in woede kon uitbarsten van machtloosheid en  een keer een mes naar het hoofd van 1 van mijn zusjes gooide. Die vervolgens mij wel weer in bescherming nam door niets tegen mijn vader te zeggen. Ik werd er een kei in om blauwe plekken te verbergen vaak sloeg hij op plekken die niet meteen opvallen. Rond mijn 12 de jaar is mijn oma ziek,.. ondertussen gaan we binnen dezelfde straat ook verhuizen,.. naar een nog groter huis. Ik krijg daar een eigen kamertje boven een poort. Mijn oma overlijd en ik ga na de grote vakantie naar de huishoudschool. En nu zul je vragen en je moeder dan waar zit die in dit verhaal? En inderdaad die komt nauwelijks voor tot nu toe. Mijn moeder was die vrouw waarmee weinig sprak gewoon omdat dit niet mocht en mogelijk was omdat wij gewoon "stil"moesten zijn. De vrouw die als hij haar probeerde te slaan ik beschermde door er voor te gaan staan en de klappen op te vangen. De vrouw die ik op een voetstuk plaatsten om enig houvast in mijn leventje te hebben. De vrouw die soms zei tegen haar man waarom en dan snel haar mond hield. De vrouw die het eigenlijk wel makkelijk vond als hij naar mij kwam in de nachten of in de vroege ochtend voordat ik naar school moest.Of zelfs naar veel later bleek naar een zusje van mij. Ik was altijd als laatste weg omdat ik ook eerst nog moest stofzuigen en afstoffen voordat ik naar school mocht. Dit denk ik want dan hoefde zij niet. Wist ze het dan? Ja, want ik hoorde haar wel eens naar de wc gaan als hij bij mij was ze wist het dus en rond mijn tiende jaar. Toen heeft ze ons betrapt vroeg in de morgen beneden op de bank. En ik dacht nu houd het op want mama weet het en die gaat mij helpen. Maar nee hoor. Die vrouw tot dan toe nog steeds mijn moeder liet mijn wereld compleet instorten toen ik een jaar of twaalf/ dertien was. Ineens bleef ze niet meer weg,ineens was ze erbij toen mijn vader op mijn kamertje kwam. Of ik moest naar de ouderlijke slaapkamer komen op het tweepersoonsbed. Ineens was het niet die man maar die vrouw die aan me zat terwijl hij toe keek of ze deden het samen voor hoe en wat ik moest doen. Deze lessen waren nodig omdat ik voor mijn ouders geld moest gaan verdienen.Zie derde kolom bovenaan in de krant.(Ik heb hier een 1 zin weggehaald omdat mijn familie die zich sympathiseerd met een dader die na dit gelezen te hebben in opstand kwam, maar dat ze erbij was hoef ik gelukkig niet te bewijzen, ze zullen zelfs dan gezegd hebben als dit krantenbericht er niet meer was zoals bij zoveel slachoffers je heb het gelogen. Ok mijn moeder heeft hier straf voor gekregen, zij ging voor maanden naar de vrouwengevangenis in Maastricht. Ok mijn broer moest voorkomen want ook hij is dader, alleen werd hij niet bestraft omdat hij nog minderjarig was toen dit gebeurde en men niet duidelijk kreeg of dit onder druk van mijn vader was gebeurd.Ik laat het maar even aan de fantasie van de lezer over hoe het voorgedaan werd om mij voor te bereiden. En ineens was mijn wereld compleet verloren, mijn voetstuk, mijn houvast was weg. Mijn wereld werd een hele diepe donkere put met geen hoop meer. Ineens was er geen moeder meer naast die man die zich mijn vader noemde. De snelheid waarin ik moest leven werd steeds zwaarder. Ik moest thuis vroeg opstaan want ook het huishouden moest gedaan worden voordat ik naar school ging. En als ik geluk had was ik klaar en al op weg naar school voordat mijn vader op de vloer bonkte dat ik naar boven moest komen. En dan de dag in angst op school doorbrengen als hij dacht dat je het wel gehoord had maar gewoon niet gekomen was. Alles controleerde je drie keer want het was nooit goed genoeg, hier komt ook mijn controle drang vandaan. Dit alles ging me opbreken,.. ik ging er niet meer blindelings van uit dat alle ouders of vaders zo waren. Ik had een slecht rapport, werd stiller, Ik sloeg de gymlessen om de blauwe plekken te verbergen. Men kreeg op school steeds meer het vermoeden dat er thuis iets goed fout zat. Maar ik vertelde niets, alleen dat ik soms weleens vervelend was en daarvoor gestraft werd. Ondertussen werd ik voor bereid met verhalen over het hoe en wat en moest spijbelen en onder lestijd advertenties afbellen. Advertenties waar meisjes werden gevraagd om te werken in privéclubs. Uit die tijd herinner ik me ook hoe vaak mijn moeder weg was en hoe netjes ze zich kleedde en verzorgde. Laatst zij iemand mij nog hoe kon het dat je moeder er altijd uitzag om door een ringetje te halen. Pas later begreep ik waarom. Ik herinnerde mij dat omdat ik een keer toen iedereen op school zat de ramen moest zemen omdat ik pas in de avond pas alleen op pad werd gestuurd binnen onze woonplaats richting de havens naar een club(12jaar)ik een pleister van de ramen had gehaald die ik wel op een erg vreemde plek vond zitten.Had ik het maar niet gedaan, want die pleister zat daar ter bevestiging voor mijn vader dat mijn moeder in huis aan het werk was. Ik herinner me dat toen ik aan het werk moest mijn lange haren werden gepermanent zodat ik er ouder uitzag. Ik herinner mij de woede van mijn vader nadat mijn moeder en ik op pad waren gestuurd voor kleding zodat ik er volwassener uitzag,..ineens was er over iets een enorme woede, hij verknipte de kleding en probeerde nieuwe suede pumps van mijn moeder in de fik te steken.De eerste club buiten onze woonplaats waar mijn moeder mij naar toebracht was op de ginnekenweg in Breda, maar waarschijnlijk vond ze het zelf bizar want ik heb toen nog in de auto zitten wachten omdat zij denk ik voor mij naar binnen is gegaan. Ik kan hier wel alle namen en adressen waar ik was neerzetten maar wat heb ik daar aan. Toch werd het me te veel en op mijn (bijna)zestiende jaar (oktober 1979)na een zeer ernstige mishandeling toegebracht door mijn broer en vader nadat ze mij hadden opgehaald uit Waddinxsveen (privé club) liep ik van huis weg. Naar die club werd elke avond gebeld door mijn vader met de vraag hoeveel ik had verdiend,.. ik schaamde me en praatte zachtjes omdat ik niet wilde dat de eigennaar Leo dit zou horen. Naief als ik was stond ik er niet bij stil dat via een andere telefoon meeluisterde. Later via de recherche besefte ik pas hoe bang deze Leo geweest moest zijn dat hij gepakt werd. Hij en nog een paar zijn gelukkig ook gepakt later toen het uitkwam. Ik werkte daar met een ondertekend papier door mijn ouders dat ik als huishoudelijke hulp werkte. In deze priveclub heb ik ruim anderhalf jaar moeten werken, ik moest mijn ouders financieel bijstaan en moest daar de meest bizare dingen doen. Adressen en namen waar mijn moeder mij naar toe bracht staan nog in mijn geheugen verankerd. Ik was dus bijna zestien jaar toen ik naar een geheim adres werd gebracht, dit was omdat men wist dat mijn vader of mijn gestuurde moeder of broer je zo uit het ziekenhuis zou halen of je dwong naar huis te komen. Een aantal van ons gezin heeft dit aan de lijve ondervonden. Na drie weken werd ik vanuit dat geheime adres naar een tehuis voor werkende en studerende meisjes gebracht. Waar na bijna een jaar ook een zus van mij kwam te wonen. En via haar kwam het incest verhaal naar buiten. Ik mocht inmiddels naar mijn oom en tante 1 keer in de maand. Ik was daar toen deze werden gebeld of ik aub. naar het politie bureau kon komen, ze hadden wat vragen. De rechercheur die mij de eerst keer had verhoord kwam erbij.(2 van mijn zussen zeggen nu dat hij een lek was bij de politie).Hij vertelde mij dat mijn vader bij de eerste keer dat hij opgepakt werd vanwege de mishandeling en de sexclubs. Mijn vader toen al had verteld over de incest tussen hem en mij. Met de getuigenis van mijn andere zus erbij konden ze hem pakken en voor langere tijd opsluiten. En hij werd gepakt (zie kranten artikel.) Ik heb toen zo`n anderhalf jaar bij mijn oom en tante gewoond en ik met veel liefde werd ontvangen, maar thuis waar mijn moeder en zussen waren bleef toch trekken, dus vaak ging ik naar ons ouderlijke huis wat mijn oom en tante weer moeilijk vonden. Die hadden zoiets van wat moeten ouders iemand aandoen voordat een kind loslaat. Wel maakte ik mijn school af in Breda waar ik op school zat. Ik was net achtien toen twee van mijn zussen verkering hadden en ik had een blauwe maandag een vriendje Ben. We gingen naar de film de Blue Lagon, dit was trouwens het eerst bioscoop bezoek van mijn leven. In de auto wilde hij mij zoenen en ik raakte in paniek. Ik heb hem geslagen en mijn tante heeft mij opgehaald bij het station. Kort daarna ontmoette ik mijn toemalige man H. Twee maanden later was ik zwanger van mijn oudste zoon.Hij werd geboren en een maand later werd ik 19 jaar.(lees dit in mijn boek). Er gaan verhalen te ronde in de wereld gebracht door familie dat ik vele vriendjes had. Nee ik had maar 1 vriendje waar ik vrijwillig mee naar bed bent geweest en dit was mijn ex man die toen en nu nog veel voor mij betekende. Ik kwam immers van de hel in de hemel en wist ik veel hoe het anders moest en kon. Ja er waren veel mannen die mij verkrachtte en misbruikte en ik was kind, gedwongen door mijn ouders,.. verrot geslagen toen ik niet meer kon en wilde. Maar ook hierin is het krantenartikel duidelijk. Soms vraag ik me nog steeds af hoe het bestaat dat veel mensen hieraan hebben meegewerkt , want ik had ook de pil gekregen via de huisarts toen ik net dertien jaar was. Mijn moeder ging mee en vertelde toen al dat ik deze nodig had omdat ik veel wisselende contacten had met vriendjes, nee dit waren volwassen mannen waar ik van mijn ouders heen moest en ze wist immers ook dat mijn vader mij misbruikte dus de leugens over mijn rug kwamen haar goed van pas, want stel je eens voor dat ik zwanger was geworden door mijn vader dit had al kunnen gebeuren voor mijn dertiende. Vreselijke leugens omdat ze niet bij machtte was om ons als kinderen te beschermen. Hoe kon ze. Ook moest ik in de prive club in Waddinxveen naar een arts elke maand. Dit om onderzocht te worden op geslachtziekte. Die zagen toch ook dat ik een kind was. Heel kort geleden vertelde ik nog aan een rechercheur waar ik een gesprek mee had(jan. 2012,die ook op mijn site heeft gekeken) dat ik soms nog er boos kan worden vooral op de daders die uit alle macht proberen het verhaal om te draaien en dreigen aangifte te doen over smaad. Maar ik ben inmiddels sterk genoeg en verlaag me niet tot het niveau van sommige mensen. Men noemt mij nog steeds een dramaqueen en men vind dat ik mijn lot niet waardig draagt? Zijn alle mensen die over trauma`s publiceren of dit nou oorlog,incest, mishandeling enz. is,.. dramaqueens? of dragen zij hun lot niet waardig of waardig genoeg? Iemand vind ook dat 3/4 van mijn verhaal berust op leugens. Gelukkig zijn er ook nog mensen die onze familie uit het verleden wel goed kennen en zelfs nog van voor dat ik was geboren. En hoe bizar is het dat er na de eerste veroordeling waarin mijn ouders uit de ouderlijke macht werden gezet ivm met de sexclubs en mishandeling(dit was nog voor de bekendmaking van de incest) mijn ouders vertelde dat "IK" gevangen zat wegens diefstal en een jaar later toen mijn andere zus in hetzelfde tehuis kwam ze niet eens was gescheiden van deze man. Want dit was de reden dat deze zus moest vluchten voor haar veiligheid. Het krantenbericht zegt genoeg. Is het belangrijk hoe hard, hoe vaak je werd geslagen of werd verkracht.? Ik denk van niet. De ene mens is labieler of sterker dan de ander. Een ieder doet het op zijn manier .Ik vergelijk mensen weleens met elkaar. Mensen die blindelings hun voorganger in de kudde volgen, zonder eigen visie of eigen karakter...Zonder links of rechts te kijken. Zonder inzicht en uitzicht.
Elke mens is menswaardig ongeacht zijn gezondheidstoestand, zijn kwaliteiten of kenmerken. Belangrijk is ook dat de persoon met een trauma niet meteen wordt vereenzelvigd met zijn trauma. Maar gezien wordt als een persoon die iets te verwerken heeft. Wat nu? Voor mij betekent dit niet dat ik door vervelende mails de stenen weer in de beginpositie terugzet. Het is geen spel, er zijn geen meerdere levens, geen tussentijdse ‘veilige havens. Het schrijven is het zo goed mogelijk herstellen van hetgeen verloren ging. De gebroken vaas wordt vervangen door een gelijkende replica. De dokter schrijft bij sommige jarenlang een pilletje voor om die nare buien te doen verdwijnen, maar de schade is gedaan en is onomkeerbaar.En ik heb er voor gekozen om het openbaar te maken. Terwijl ik ook besef dat ik mezelf hiermee erg kwetsbaar maak. Ik heb er voor gekozen incest uit de taboesfeer te halen en dan niet door te blijven zwijgen maar te schrijven.

 

 

28-06-2010,

 

Ik schrijf dit stukje samen met het kranten bericht omdat ik er genoeg van heb om voor een zielig aandachttrekkend geval uitgemaakt te worden. Soms is het nodig de buitenwereld te laten zien dat het gene ik heb verteld geen leugens zijn en zeker geen fictieve herinneringen. Ook schrijf ik dit om antwoord te geven op de mails die ik mag ontvangen  door mensen die mijn boek hebben gelezen waarom ik nog geen tweede boek gaat schrijven over mijn eigen jeugd.

Zoals ik al eerder beschreef, is er veel in mijn hoofd gaan triggeren na de dood van mijn vader. Op de begrafenis van hem waren de vier dochters aanwezig plus wat familieleden om ons als meiden te steunen. Vooraf waren er al wat woordenwisselingen geweest. Men vond het raar dat ik nieuwsgierig was naar het feit of mijn vader nog wat gezegd had over ons en ik wilde weten waar hij aan dood was gegaan. Uiteindelijk was ik degene die de informatie die toch iedereen alsnog wilde hebben over mocht brengen. Hier liep ik al weer vast in de tegenstrijdige gevoelens. Tijdens de plechtigheid werd er een brief voorgelezen door èèn van mijn zussen. Zij liet de, tot op de dag van vandaag, voor ons onbekende mensen weten wat voor beest mijn vader was, en in welke hel wij moesten leven, maar vooral hoe wij nog steeds moeten knokken om met twee benen op de grond te blijven staan. Ik had zoveel respect voor haar dat ze dat durfde. Het enige wat wij toen hoorde achter ons, was dat de mensen die hem jaren verzorgd hadden binnen het leger des heils zeiden OHH DAT HEBBEN WE NIET GEWETEN. ECHT NIET! Op dat moment dacht ik alleen maar,... maar hij was het niet alleen, waar is mijn moeder. Ze was er weer niet om ons bij te staan in deze innerlijke strijd in ons(als had ze maar buiten op ons gewacht om ons op te vangen.) Vanaf het moment dat ik hoorde dat mijn vader was overleden, viel het laatste stukje angst van mijn schouders. Mijn moeder kwam bijna elke dag bij ons langs , behalve toen. Het duurde vier dagen voordat ze zich liet zien. Ik begrijp heel goed dat dit voor haar ook veel oprakelde, maar toen ik erover begon te spreken, was haar enige antwoordt, "ik had niet gedacht dat je hier mee zou zitten" Hier begon mijn boosheid tegenover haar. Want zij zat toch ook bij mij binnen. Terwijl zij in mijn geval, mede dader is, zij heeft mij weggebracht naar die clubs en het voorgedaan en meegedaan ook al waren sommige dingen misschien voor haar ook onder dwang. Maar zij was de volwassene die haar kinderen moest beschermen. (Is dit ook het stockholmsyndroom bij haar.)Deze boosheid is in de loop van de afgelopen twee jaar alleen maar erger geworden, waarschijnlijk was ik er nu pas aan toe om mijn boosheid te uiten. Voor mij blijft er veel frustratie zitten over het feit dat ze niet heeft ingegrepen,... oke haar excuus is angst enz. Dit begrijp ik ,maar oordeel en veroordeel anderen mensen niet op hun fouten. Door de geestelijke mishandelingen loop ik hierin steeds vast. Alle dubbele gevoelens ,.. ja ze was een lieve behulpzame oma, voor al mijn kinderen, maar ook Jan en ik waren lieve behulpzame kinderen, als wij op vakantie gingen mocht oma mee, als we een weekendje weggingen was oma erbij, als haar pctje weer eens stuk was stond Jan paraat. En zo kunnen we nog wel even doorgaan. Het laatste wat ik van haar heb gehoord is dat ik precies mijn T-vader ben, ja uiterlijk misschien wel. Dit triggerde haar waarschijnlijk heel erg. Ik heb mezelf niet gemaakt en zeker qua uiterlijk niet. En wat ik zeker niet snap is (weer zo`n dubbel gevoel) waarom ging ze dan altijd met ons mee als ik zo`n erg geval ben. Twee weken voor de definitieve verbreking van het contact met haar is ze nog meegeweest naar Twente, naar de ouders van Jan. Het enige wat ik zeker weet,... ik kan gelukkig mijn kinderen recht in de ogen aankijken. Al met al lijkt het er nu op dat het schrijven van die anderhalve bladzijde in mijn boek (heel summier) over mijn jeugd de grootste boosdoener is, want ik heb het nu tegen heel veel mensen gezegd. Maar doen hun niet hetzelfde over mijn vader tegen onbekende mensen. Nu jullie dit zo kunnen lezen, geef ik meteen antwoord op de vraag of er een tweede boek komt. Ja misschien wel.En ondertussen ga ik verder met mijn leven en mijn gezin.  Ik zal blijven knokken ook al is dat soms net als voor de anderen erg moeilijk. Maar ik wil niet meer zwijgen om anderen te beschermen. Mijn boosheid en verwerking zal komen zoals het komt en niet anders. Jan en ik houden zielsveel van elkaar (mmmm jammer dat sommige de weddenschap hebben verloren een weddenschap binnen de kring van zussen en familie wie er het eerste zouden scheiden. Hoe hypocriet ben je dan als familie om dan wel met vier zussen tegelijk te trouwen.) Maar mijn maatje en ik zijn over een maand al 20 jaar samen. Door stormen en dallen gegroeid. Wij willen er optimaal zijn voor onze kinderen en voor elkaar. Dit doen we samen met de tientallen vrienden die we nog wel over hebben en veel begrip van krijgen. Vrienden die ons benaderen omdat ze mijn boek hebben gelezen(dit ging niet eens over de incest). De negatieve reclame op iemand hyves stuurt ze naar deze site, want schrijf erover en spreek er amper over. 

Zoals onze lieve vriend Herman schreef naar mij twee weken geleden(anaki) Je ben wie je ben "Ik ben"

Ik hoop met dit stukje wat af te sluiten en vragen van mensen te hebben beantwoordt. (Lieve Herman en jou heb ik niet eens ontmoet tijdens een vakantie.)

 

Caro is ook niet zomaar iemand,... Caro kende de dossiers over mij en mijn ex en hoe de ziekte van Emiel tot stand is gekomen. Dit heeft niets met mijn verleden te maken. Genetisch bepaald. Tja en uit welke familie komt het dan? Caro dank je wel voor je bericht.

 

Bedankt Yvon,... jij zag hoe gehavend ik de lange bedde binnen kwam en dan niet alleen geestelijk.

Bedankt dat je er nog steeds bent.

Bedankt lieve Saartje en Gerrit voor jullie liefde en openheid.

 

Werd eens tijd dat ik wat informatie hierover ging lezen.

Complex Post Traumatische Stress Stoornis of CPTSS is een stoornis die zijn ontstaan kent in het ervaren van bedreigende situaties, zoals verkrachting, mishandeling, langdurige gevangenschap of het meemaken van een oorlog. Eén van de verschijnselen bij een PTSS is dan ook herbeleving, dit kan zijn in de vorm van flashbacks of nachtmerries en kunnen na verloop van tijd het levenspatroon van de patiënt ernstig beïnvloeden. PTSS zorgt voor een verandering in de persoon op lichamelijk en psychologisch gebied en wordt helaas vaak pas laat ontdekt, doordat veel mensen te kampen hebben met andere stoornissen (zoals borderline), een depressie en verslavingen. Evenals bij Borderline wordt de omgang met de omgeving bemoeilijkt doordat deze vaak afgestoten wordt op momenten dat zij te dichtbij komt. Door deze vervreemding kan de benodigde steun uit deze omgeving wegvallen en de problemen daardoor verergeren. De PTSS wordt als chronisch beschouwd wanneer de verschijnselen langer dan 3 maanden aanhouden

Er is een verschil tussen een enkelvoudig en meervoudig (complex) trauma. Een enkelvoudig trauma is een gebeurtenis dus een verkrachting, een overval, een ernstig ongeluk. Bij een meervoudig of complex trauma is er sprake van meerdere trauma's bv een oorlogssituatie, incest. Een meervoudig trauma word CPTSS genoemd

 

SYMPTOMEN
Deze komen meestal pas jaren na de traumatische gebeurtenis naar boven, hieronder de meest voorkomende verschijnselen:
* Vervreemding van lichaam en gevoel
* Blijvende angstverschijnselen, zoals trillen, zweten, hartkloppingen, ademhalingsproblemen
* Herbeleving (nachtmerries en flashbacks)
* Uit geheugen weggevaagd zijn van de traumatische gebeurtenis
* Communicatieproblemen en woede-aanvallen.
* Slaapproblemen.
* Concentratieproblemen.
* Dissociatie
* en nog veel meer

 

Wat houd dit nu in voor mij? Na een paar jaar therapie in 1990is de conclusie voor mij chronische of Complexe PTSS en een dissociatie-stoornis. Mooie woorden van de psychiater waar ik mijn laatste therapie volgde in het psychiatrisch ziekenhuis Delta. Ik ging naar deze psychiater met als doel een “normaal” leven te willen. Deze psychiater heeft me heel veel geleerd vooral in accepteren. Na 1 1/2 jaar therapie bij hem vertelde hij me dat verder komen met sommige emoties nog lang zal duren. Mijn leven lijkt misschien voor andere soms vreemd maar het is mijn leven. Soms word er gezegd vergeet je verleden en ga verder en dat was ook mijn doel. Nu zeg ik vaak tegen mensen stel dat ik aan u/je vraag je al je normen en waarden, alles wat je geleerd hebt de eerste 18 jaar van je leven te vergeten? Dan is vaak het antwoord dat is onmogelijk. Toch word dat van mij wel gevraagd en ook voor mij is dat onmogelijk. Wat ik geleerd heb is weet ik nu rationeel gezien “verkeerd” maar het zit in mijn hoofd en is er niet zomaar uit te halen. Omgaan met andere is vaak moeilijk en eng mijn wereld is vaak anders en klein maar voor mij het meest veilig en leefbaar. 

Mijn grootste problemen zitten nu nog in het slapen. En toen ik zo`n 23 jaar was ook, alleen toen was het dissocieren heel erg. Achteraf weet ik uit verhalen dat dit ook al zo was toen ik zo`n 16 jaar was en woonde in het tehuis voor werkende en studerende meisje is Breda. Bij grote stress was het dissociëren een groot probleem bij mij. Bij dissociëren sluiten de hersenen letterlijk de hele boel af bij mij. Het waseigenlijk een vluchtweg als ik de "wereld" niet meer aankan. In mijn geval liep ik weg uit huis eigenlijk hoe raar ook van het veilige naar de onveilige straat. Ik had geen idee hoe ik buiten kwam, hoe ik liep en geen enkel besef van mijn omgeving. Voor mij was het een groot zwart gat. Pas als iemand me "bijbracht" besefte ik weer langzaam dat ik groter was en niet meer dat kleine kind die vlucht voor haar ouders. Dan kom je eerst in een schemerwereld terecht. Dan zit je klem tussen verleden en heden. Eigenlijk wilde je terug naar de dissociatie want daar hoefde ik de pijn de angst niet te voelen, daar voelde ik niets echt helemaal niets. Toch moest je terug naar het hier en nu naar de echte wereld die oh zo pijn doet. Dat niet voelen is ook echt letterlijk ik voelde geen kou en geen pijn. Het is ook erg eng want je had geen idee wat er gebeurt verkeer, gevaar ik merkte er niks van. Voor mij is het vooral eng ervoor, de angst dat het gebeurt en erna dat het gebeurt is en je afvragen wat heb ik gedaan, waar ben ik geweest? Nu ben ik 46 en worstel alleen nog met mijn drukke gedrag, soms superdrukke gedrag. Mijn hoofd lijkt niet te kunnen of willen rusten en ik blijf kampen met een groot slaapprobleem omdat ik blijf malen ook na een voor mij gevoel rustige dag. 

Waarom spreek ik liever van een overlever en niet van een slachtoffer? Vanaf mijn geboorte tot aan mijn 15e levensjaar werd ik vernederd, mishandelt en sexueel misbruikt. Al die jaren was ik een slachtoffer. Ik zat in een situatie waaraan ik op dat moment niets kon doen. Een situatie waar ik geen enkele grip op had, geen enkele controle over had. Het overkwam me en ik kon het alleen maar ondergaan. Het enige wat ik kon doen om eraan te ontsnappen was in mijn hoofd een fantasie wereld creeëren en daarin af en toe ontsnappen aan de werkelijkheid.

Nu weet ik dat dit een naam heeft/had het heet dissociëren, je hersens sluiten af voor de werkelijkheid die te gruwelijk was om te kunnen dragen. Ver weg van de gruwelijke werkelijkheid ontsnapte ik zo aan dat wat ik als slachtoffer absoluut niet aan kon.

Maar nu ben ik een overlever ik ben op mijn nog net geen zestien jaar  kunnen ontsnappen aan de hel die mijn leven tot dan toe was. Samen met de politie kon ik er eindelijk letterlijk aan ontsnappen. In het begin is je wereld een grote chaos en ben je nog steeds een weerloos slachtoffer. Maar langzaam verander je in overlever. Je gaat zoeken naar je toekomst, naar hulp naar een manier om met dat verleden wat het vanaf het moment dat je er uit bent is om te gaan.

Aan de blijvende gevolgen kun je niet ontsnappen 15 jaar misbruik laten diepe wonden achter. Je kunt echter wel wat doen aan de manier waarop je met die diepe wonden omgaat. Je kunt ze koesteren en verzorgen. Je kunt er draagbare littekens van maken. Dat kun je niet alleen daar heb je hulp bij nodig. Het is een lang en heel zwaar gevecht om de wonden draagbaar te maken. Het vergt veel energie en inzet en doorzettings vermogen. Daarnaast vecht ik om (seksueel) misbruik en de misstanden rond hulpverlening en de wetten meer bespreekbaar te maken, andere te laten inzien dat horen zien en zwijgen niet meer langer kan. Ik vecht om de controle op mijn leven weer geheel in eigen handen te krijgen. Ik vecht voor mezelf en mijn leven, ik overleef elke dag weer.En dat lieve mensen maakt van mij nu een overlever en geen slachtoffer. Ik vecht en probeer van mijn leven een draagbaar, kwalitatief hoger leven te maken. Al jaren probeer ik mijn grote mond te houden, minder te praten, zodat mensen niet meer vragen duurt dat verhaal nog lang,... of heb je nog geen blaren op je tong. Al jaren probeer ik minder chaotische gedachtes op een rij te houden. De gedachtes dat ik nog van alles moet en geen rust kan vinden. Als ik bezig ben met iets mezelf te concentreren op het geen waar ik mee bezig ben. Drie keer nadenken voordat ik er wat uitfloep en mensen in diskrediet brengt hiermee. Voor mij gevoel het ik door te schrijven mijn verleden wel een plek geven, maar de drukte en gejaagdheid lijken niet te willen verdwijnen. Regelmatig wordt mij dit teveel omdat ik er zoveel voor moet doen,.. waardoor ik dan weer boos wordt , loop te schelden en te tieren en zelfs dit wil dan niet stoppen.

 

24-03-2010

De tekst hieronder over geestelijke incest kreeg ik van iemand toegestuurd. Iemand die net als vele andere lieve vrienden mij steunen in delen van een onverwerkt verleden. Voor het eerst in mijn leven voel ik een enorme boosheid en woede. (Eindelijk zitten gevoel en verstand op 1 lijn). Het is niet meer vanzelf los te koppelen. Dit alles zorgt ervoor dat de dingen nogal verwarrend waren voor mij na het schrijven van het boek en de dood van mijn vader. Er is een flinke ruzie geweest tussen mij , mijn moeder en jongste zus. Voor de derde keer in mijn leven ben ik  veelal om mijn verleden aan de kant geschoven. Ik moet vergeven en vergeten en weer mijn mond houden, zij heeft straf genoeg gehad,..........en ze is al 65 jaar oud.( 3 maanden gevangenis is niet zoveel toch) Als ze nu voor het gerecht zou moeten verschijnen kon ze rekenen op meer straf

GEESTELIJKE/EMOTIONELE INCEST

Niets is er nog te vinden op het Nederlandse internet over Geestelijk/Emotionele Incest

Wat is geestelijke of emotionele incest?

*Een volwassen man en vrouw die hun seksuele escapades liever met zijn dochter doorneemt dan met zijn vrouw pleegt emotionele incest. 

*Ook het in details vertellen van de seksuele handelingen die de man met zijn vrouw heeft uitgevoerd en dit vertelt aan zijn kind is geestelijke/emotionele incest. Of het zelf samen aan het kind voordoen.

 *Het is emotionele/geestelijke incest wanneer een kind voor zijn ouders emotionele welzijn verantwoordelijk voelt. (parentificatie)

 *Vaak wordt dit afgedaan als onbelangrijk. Maar is zeer schadelijk voor een kind. Net als "geestelijke mishandeling" wordt het ondergeschoven.

Het kind leert op een dwingende manier al volwassene te worden. Een kind is hiervoor nog helemaal niet rijp voor. De "emotionele incest van één van of beide ouders is verwoestend voor een kind zijn grenzen. Hierdoor kan het zijn dat men later als volwassene geen vertrouwelijke relatie met zichzelf als met een ander kan opbouwen.

Het kind neemt de verantwoordelijkheid over van de ouders en het kind leert niet zijn eigen behoefte te vragen ,maar leert het tegenovergestelde,namelijk dat het verantwoordelijk is voor het (seksuele) gevoel(s) en geluk van een of beide ouders.

 De schade die emotionele incest veroorzaakt is niet voor elk slachtoffer volgens een schema in kaart te brengen. Herstel hangt sterk af van de mogelijkheden die het slachtoffer in zichzelf en in anderen heeft kunnen aanboren, zowel tijdens de incest als bij het verwerken daarvan. Zo heeft het al dan niet zelf kunnen stoppen van de emotionele incest consequenties voor de mate waarin men later het leven in eigen hand kan nemen.

De gevolgen van emotionele incest in de vorm van emotionele verwaarlozing of het kind behandelen als de ander ouder, kunnen sterke verwantschap van het lichamelijke incest hebben. Hetzelfde geldt voor andere vormen van lichamelijk geweld. Het niet respecteren van de lichamelijke en geestelijke grenzen van het individu heeft verstrekkende gevolgen voor het vermogen van een kind. Maar ook op volwassen leeftijd 

Vaak zie je dat de familie er niet mee geconfronteerd wenst te worden of er niet mee om kan gaan. Ook komt het voor dat de familie in twee kampen opgedeeld wordt. Een kamp dat het slachtoffer gelooft en haar zijde kiest en een kamp dat het seksueel misbruik afdoet als onzin, wraak, aandacht trekken etc

 

 

21-07-2010

Ooit hadden mij daders (vader, moeder, broer)controle over ons, maar nu niet meer,wij bepalen nu zelf wat we met ons leven doen en geven onze grenzen aan.

 

28-07-2010

De puzzel

​

Verhalen herhalen is een gebeuren in mijzelf.
Bezig zijn met mezelf, leuk of niet je moet er volledig voor gaan.
Maar ik zie ook de dingen weer voor me.
En de puzzelstukjes vallen op hun plaats.
Ik hoopte dat de puzzel snel klaar zou zijn.  
Dan kon ik weer rennen naar de volgende puzzel, maar zo werkt het niet.
Ik moet mijn verhaal begrijpen, verwerken stukje voor stukje.
Als je het niet verwerkt komt het steeds terug op tijden dat jij het niet wil.
Er is zo veel, wat ik op mijn bordje kreeg.
Zo veel wat een plekje moet hebben in mijn leven.
Hoe kan je dat allemaal aan ??? dat word mij vaak gevraagt.
Ik weet het niet.Mjn puzzel is nog niet af ik werk nog steeds aan mijn leven.
Dat blijf je ook heel je leven doen.
Van het verleden word nu een puzzel gemaakt stukjes die ik geen plekje kon geven worden nu goed gelegd.
De puzzel krijgt meer vorm je zie een beetje wat het moet worden .
Iets heel moois met meer gevoel. 

 

05-08-2010 

Je innerlijk kind helen
Kindstukjes die zijn weggestopt en een verborgen bestaan hebben geleid, kunnen op latere leeftijd gaan opspelen. Het terughalen van jezelf als kind en het naar volwassenheid brengen voelt als een rouwproces. Het zijn allemaal delen van jezelf die je bent kwijtgeraakt, om te kunnen overleven. Je kunt pas heel worden als je hebt gerouwd om het verlies van deze delen. Ze krijgen dan een plek in je volwassen ik. Volgens een deskundige had ik niet eerder de tijd,... en kwam dit nu rouw op mijn dak. De tijd was er gewoon niet om gevoelens een plek te geven. De hectiek binnen mijn gezin om de kinderen gingen voor.

 

 

2 september 2010

 

Verder met de verwerking

ben ik slachtoffer geweest van een ontwikkeling bij mensen die ertoe leidde dat ik een soort kop van jut werd.

De mensen over wie ik spreek waren  me dierbaar.

De ontwikkeling die ik bedoel was geen positief proces. Het veranderde de vriendelijke gedachtes geleidelijk in een vijandige gedachtes jegens mij.

Voor mij betrof het op dat moment een onverklaarbare verandering, die me na zovele jaren liefdevolle betrokkenheid naar mijn moeder op mijn grondvesten liet schudden. Na de dood van mijn vader, moest ik, volkomen van de kaart en verbaasd, machteloos toezien hoe een wig werd gedreven tussen deze mensen en mijn persoon.

Het proces van verandering leidde ertoe dat ik me uiteindelijk genoodzaakt zag mijzelf en wat bij me hoort te beschermen. Dat deed ik door op de juiste plek mijn mond een beetje open te doen over de situatie en door te “groeien”in waar ik mee te maken kreeg.

 

Op een gegeven ogenblik werd ik me ervan bewust dat mijn identiteit volledig op de kop werd gezet. Er werd bij mij door hen twijfel gezaaid over de ware aard van o.a.:

  • de kwaliteit van mijn familie

  • de oprechtheid van de vriendschap van mijn andere vrienden voor mij

  • het karakter van mijn echtgenoot en mezelf

  • de gebeurtenissen in mijn leven

  • mijn motivaties voor handelen

  • de kwaliteit van mijn verwerkingsproces m.b.t. de dood van mijn vader

  • mijn waarnemingsvermogen

  • enz,.... enz,....

De twijfel werd gezaaid, maar pakte mij niet…..niet helemaal. Mijn realitytestingsmogelijkheden bleven intact ondanks het gefrunnik aan de fundamenten waarop mijn "ikje" is gebouwd ( men probeerde twijfel te zaaien over mijn opvoeding en karater bijvoorbeeld). Waarschijnlijk bleef ik in de ogen van de groepstructuur binnen in een familie te kritisch denken, denk ik. Mondigheid is me met de paplepel ingegeven, dus vraag ik naar het waarom van dingen....Dat werd ze vast te lastig. Omdat bleek dat ik er niet zomaar in wegzakte, kreeg ik te maken met meer en meer intense beledigingen van mijn uiterlijk en innerlijk door mijn daders(moeder en broer). Zo zie ik het. Het ergste was nog wel dat het daarbij niet bleef. Ik werd op een gegeven ogenblik door de ernst van de intimidaties teveel in het nauw gedreven.

Ik was niet gek en dat gedoe maakte me ook niet gek. Ik was wel overspannen geraakt van dat alles. Natuurlijk was de bewustwording van hetgeen mensen die me lief waren/zijn probeerden, een pijnlijk proces. Teleurstelling en verdriet maakten van mij tijdelijk een wrak....maar gek werd ik niet...Met de mentale steun van deskundige mensen(huisarts) en vrienden ging ik niet naar therapie. Het leed was toch al geleden. De drukte blijf in mij en lijkt bij mij te horen. Met veel pijn en moeite ben ik weer opgestaan. Beetje bij beetje werd duidelijker dat ik was opgestaan tegenover een macht die groter leek dan ik.

De mensen die me altijd zo warm en hartelijk bejegend hadden vooral als ze met mijn gezin meemochten op vakantie bijvoorbeeld, werden koele afstandelijke pestkoppen. Ze grepen alle mogelijkheden aan om mij intens te beledigen en vooral ook onzeker te maken.

Door haar en hem werd een onjuiste beeld van mijn persoonlijkheid en de gebeurtenissen als grote waarheid neergezet. En ik was maar klein....

Zo voelde dat destijds, want ik wist toen nog niet dat ook met dit alles goed zou komen en duidelijk was dat er met mij helemaal niks mis was dan alleen mijn super hyper gedrag waar deze mensen zich ook enorm aan konden storen.

  

Dat ik niet afhaakte/afhaak met mijn belangstelling en vriendschap voor de mensen die opnieuw mij het leven zuur maakten, maakte/maakt me natuurlijk uiterst kwetsbaar. Het was erg zwaar soms om overeind te blijven, zeker na de geboorte van onze jongste zoon, die zo ik het nu voel werd gebruikt in contact te blijven met mij. Het was ook niet eenvoudig om ondanks de beledigingen en intimidaties altijd even vriendelijk te blijven. Het lukt me overwegend wel......maar soms was ik best woedend, verdrietig en moest ik tot 10 tellen eer ik me toestond te handelen.

Troost en steun vond ik destijds

  • bij mijn echtgenoot en kinderen

  • bij mijn vrienden

  • in de dierbare herinnering aan mijn grootouders

  •  saartje en gerrit

  • in kunnen vertrouwen op normale medische zorg van mijn huisarts

  • in de beetjes hoop als je het gevoel heb wel iets goeds te doen die een van de "weggezogen"vrienden me soms gaf.

  • in de zekerheid die ik in mijn hart vind over het blijven bestaan van vriendschap in zulke situaties

Het is pijnlijk als een dierbaar mens je kwetst om te kwetsen. Het is verdrietig te merken hoe onbenaderbaar zo'n mensje is. Soms steeg het water me tot aan de lippen. Ik weet dat velen met een groot hart dan afhaken. Respectloos en voortdurend beneden de gordel bejegend worden levert bij de meeste mensen boosheid en onbegrip op. Logisch.

Ik kon niet afhaken. Ik had de kracht nog niet.. Mijn kennis van de oorzaak van dit klotegedoe zat een rigoureus "doei" in de weg. Ik heb nu denk geleerd voor macht aan de kant te gaan, te vechten voor rechtvaardigheid en het recht op het bestaan van ook mijn eigen identiteit.

Tegelijkertijd maakten die volhardendheid het zwaar.

Ik werd door hen met de verkeerde bril op bekeken. En als ze wel beter wisten, durfden ze geen andere bril opzetten uit angst voor de consequenties daarvan. Alles wat ik deed werd beoordeeld en uitgelegd als een onjuist karater die door de "manipulators" (vader, moeder , broer)van mij waren geschetst. Ik kon in de ogen van die mensen niets goed doen. Ik mocht het dan wel begrijpen, pikken deed ik het absoluut niet! Vooral ook niet omdat die verkeerde bril van ze hier en daar mijn hele gezin raakte.

Zwijgen hielp niet.......en als zwijgen niet helpt....en gesprekken niet mogen...tja......precies....dan doen mondige mensen die zich in een klotehoek gedreven voelen, zelfs de meest geduldige mensen, uiteindelijk de mond open. Logisch toch! Of niet? En ik deed en doe op mijn manier mijn mond open in de overtuiging dat "onmenselijke machten" niet gebaat zijn bij die openheid..... maar "rechten van mijzelf en mijn gezin"wel.

Praten en schrijven

 

Praten en schrijven over je gevoel, je leven vond en vind ik moeilijk.
Je komt dicht bij je pijn,angst,verdriet en boosheid. 
Waarom waarom hij waarom ik waarom zij 
Vragen waarom een woord dat mij bezig houd.
Omdat dit niet gebeuren mag NOOIT, bij niemand.
Maar ik weet ook dat zonder schrijven ik niet verder kom en in de put blijf hangen.
De put van angst en pijn.

Er is bij me ingebroken, dus is het een puinhoop in me leven.  
Een puinhoop die ik op moet ruimen.
Net een boekenkast die om is gevallen, alles staat nu ik de kast.
En moet op volgorde van A tot Z gezet worden.
Ook dit is een zware klus maar als het af is.
Een super gevoel geeft, daar ben ik van overtuigt.

Er is nu meer rust in mijn leven, en je moet door.
Ik moet het verwerken en er over schrijven.
Want zo vind ik de juiste plek de plek van gevoel.
Verwerken is vechten met mijzelf en de beelden.
Het was een grote wond vol pijn en angst, verdriet, en boosheid.
Maar wat nu toch een litteken word.
Een litteken waar je over kunt praten, maar niet zo`n pijn zal doen.
Soms heel soms een klein beetje.
want het verleden draag ik met me mee.

Misschien beter als ik er eens over gaat praten.

Maar terwijl ik dit schrijf gilt het in mijn hoofd NEE NEE

 

20-12-2010

Terugblik

Terugblik

Dwalend door de herinneringen van mijn kindertijd,
zie ik zoveel angst en zoveel eenzaamheid.

Bange, donkere ogen, zoekend naar warmte,
hunkerend naar genegenheid:naar mededogen.

Zo onzeker en zo klein; aftastend en afwerend,
naar alles wat maar een gevaar zou kunnen zijn.

Zo klein en zo weerloos, zo makkelijk bedrogen,
in de leugens meegezogen; het maakt me nu zo boos !!

Al die verloren jaren kan ik niet meer overdoen. 
Die tijd is voorbij, maar ik leeft nog steeds met de nachtmerries van toen.

Het had zo anders moeten zijn:een kind te kunnen zijn
dat vrolijk is en blij, lachen en gezond.

Maar de leugens, het moordende misbruik,
zogen al het echte leven weg:langzaam verdween het licht uit mijn ogen.

Wat overbleef, was een kind zonder vertrouwen, zonder levenslust.
Een leeg mensenkind voor alles op de vlucht.

Het vluchten is nu wel over, maar de ravage is nog zo groot.
Er is nog zoveel te verwerken totdat ik kan zeggen: het is echt voorbij.

Overal herinneringen, die doen zoveel pijn.
Zomaar een opmerking of een geur en ik voel me weer zo klein.

Dan ben ik weer terug in die tijd en voel wat ik toen niet kon voelen:
de onmacht en de woede, te veel voor zo`n klein kind.

Dan word ik boos, tot in het diepste van mijn ziel.
Verontwaardigd om zulke onrechtvaardigheid,
aangedaan aan een onschuldig mensenkind.

(uit :Als douchen niet meer helpt.......)

 

cptts en dis

Het is een diagnose in een paar woorden. Op mijn dossier van het"Delta" staat als diagnose chronische complexe post traumatisch stress syndroom en een dissociatiestoornis. Een heleboel woorden voor kort gezegd een klote jeugd gehad en beschadigd voor het leven. Want dat is wat 15 jaar lang mishandeld, misbruikt, vernedert worden met je doet, het beschadigd je voor het leven. Een heleboel woorden voor kort gezegd hoe hard je ook vecht soms neemt het een loopje met je.
Soms is de stroom nachtmerries, flashbacks, rotgevoelens, dissociaties zo veel dat je het even niet meer aan kunt. Dat je even denkt waarom leef ik nog en wil ik zo nog wel leven? Dan probeer je te denken aan alles wat wel mooi is. Mijn lieve man, kinderen onze hond, mijn vrienden. Zelfs aan de kleine dingen "een kaartje maken, een appeltaart bakken".  En dan overvalt je dat gevoel weer dat klote gevoel van binnen. Je maag draait om de film van toen speelt in je hoofd. De gevoelens zijn precies hetzelfde als toen je misbruikt werd. Je voelt je lijf van binnen door midden scheuren. Je voelt de angst van hoe overleef ik het dit keer wel. Je voelt de punt van dat mes weer op je keel.
En even is alles terug en vergeet je dat je nu in je eigen veilige huis zit dat je man die zielsveel van je houd gewoon bij je is. Je vergeet dat je nu redelijk veilig bent en je vergeet even zelfs wie je bent. Dat is een heleboel enge, akelige verdrietige gevoelens tenminste dat denk ik ,...want emoties, gevoelens ik kan ze nog steeds niet goed plaatsen. Emoties zijn een soort hogere wiskunde waar ik hoe hard ik ook studeer maar niets van begrijp. Emoties zijn ook meteen mijn grootste trigger, ik kan er niet mee om gaan. Ze maken me in de war en heel erg bang. Angst is ook de enige emotie die ik ken en herken. Dat is wat ik 15 jaar lang elke seconde heb gevoeld angst.
En niet alleen toen,.. nu nog ik kijk altijd achterom als ik buiten ben. Ik kijk door het raam als ik een auto hoor. Ben alert in de bus ga altijd bij de achteruit gang zitten zo kan ik alles in de gaten houden en altijd weg ik raak in paniek als dat plaatsje al bezet is. Als mensen ruzie hebben en gillen. Altijd dat lijf in de hoogste paraat zijn stand. Dat put je uit vergt veel van je spieren en lichaam en doet zelfs lichamelijk pijn. Je nek en schouders komen vast te zitten van het altijd alert zijn. Je benen voelen s'avonds als elastieken.
Een diagnose een paar moeilijke woorden voor heel veel rotgevoelens voor geen raad met jezelf weten soms. Voor in een spiraal zitten waar je maar uit wilt maar de uitgang kwijt bent.

Foto

Neem eens een foto mee, een foto van vroeger.
Hoe je er toen uitzag, nou dat word even zoeken.

De foto`s mee naar de therapie, en toen er over praten en er naar kijken. 
Kijken wat je ziet en vind. Dat is moeilijk want het gaat wel over mezelf.
En dat is erg confronterend, dat meisje van toen ben ik nu niet meer.

Of toch nog wel ? zeker als het even niet meer gaat dan ben ik dat meisje van toen.
Een meisje dat zich niets vind, zich heel klein maakt als een kaarsenlont zo kwetsbaar.  
Dan kijk ik naar mijn foto en dan wil ik dat meisje omhelzen maar weet niet hoe !!!!!!
dus hoe kan ik mezelf omhelzen en troostende arm om de schouder leggen ??????

Het is moeilijk om naar mezelf te kijken.
Het doet me verdriet zoveel leed voor een persoon.
Langzaam ga ik het voelen en komt gevoel in me boven.
En kan ik eindelijk huilen om dat meisje van vroeger.  
Nu kan ik dat ook, zoveel verdiet zoveel angst.
En dan waarom ?
Waarom mijn vader, mijn moeder, mijn broer
Iedereen vond ze altijd zoooooooo aardig.
Ja ik ook raar hé.
Ik hield ook van hen.
 

Gevoel

30-09-2011

Hoe werkt Familiedruk

Iedereen is gevoelig voor de meningen van anderen

Als veel mensen zeggen dat je je op een bepaalde manier moet gedragen, is het lastig om je hier niks van aan te trekken

Bij familiedruk gaat het vaak precies zo. De familie/ het gezin wil dat jij iets doet of juist niet doet.

Het kan bijvoorbeeld voorkomen dat er zoals in mijn geval niet over de dader(s) gepraat mag worden.

Het hele toemalige gezin en veel familieleden praten alleen over de in hun ogen ergste dader mijn vader.
Je wordt verstoten als je niet doet wat de familie wil.

En weet je ik snap nog steeds niet na ruim anderhalf jaar dat een hele grote familie zich allemaal samenheult met een dader.

Dit is omdat er nog steeds een enorm taboe ligt op incest en erover praten.

 

 

 

Waardoor ben je een dader?

Bijvoorbeeld als je iemand een klap hebt gegeven, in elkaar hebt geslagen.

Of als je iemand pest, geestelijk mishandelt, mee doe aan vernedering en verkrachting en stilzwijgend niets doet

Zodra jij iemand expres kwaad doet, dan ben je een dader. Dus zeker ook de persoon die zich mijn moeder noemt.

Bizar dat dezelfde vrouw wat zich mijn moeder noemt kan praten hoe erg het allemaal wel niet is wat daders hun slachtoffers kunnen aandoen

 

Iedereen is gevoelig voor de meningen van anderen.

Als veel mensen zeggen dat je je op een bepaalde manier moet gedragen, is het lastig om je hier niks van aan te trekken.

Bij familiedruk gaat het vaak precies zo. De familie wil dat jij iets doet. Zwijgen
Voor veel mensen is het normaal dat je familie veel invloed heeft op je leven.

Soms kan het echter zo ver gaan, dat je wordt verstoten als je niet doet wat de familie van je verwacht

Zo is het in mijn familie ook,..het noemt zich een hechte familie,.. maar deze heeft ook een keerzijde.

 

3-10-2011

Soms voel ik me zo machteloos, tegen mezelf, tegen mijn verleden. Dan overvalt me het gevoel dat het verleden me inhaalt en ik er niets aan kan doen. Doe alles wat in mijn vermogen ligt maar soms lijkt het gewoon niet genoeg te zijn. Dan overvalt me dat gevoel van wat is het nut komt ik er ooit vanaf. Nee natuurlijk kom ik nooit van mijn verleden af maar zal het dan ooit te dragen worden.

 

19-10-2011

“De kracht zit

 niet

 in het geheim,

 maar in de

 Openheid”

 

11-12--2011

 

Wat zijn dat eigenlijk emoties?
Ik kan ze niet plaatsen, ze zijn eruit geslagen
Als ik huilde volgde er straf, huilen is een teken van zwakte
Als ik pijn had moest ik die verbijten, pijn is een teken van zwakte
Plezier heb je al niet als je elke dag moet poetsen, huisslaaf en seksslaaf spelen voor je ouders.
Boos? Nee nooit ik wist niet beter het moest ze deden het voor mijn bestwil
En ouders, volwassenen weten wat het beste voor je is toch?
Liefde hebben ze me nooit gegeven en dus ook nooit geleerd.
Ziek zijn was een teken van zwakte daar moet je niet aan toe geven.

Nu jaren later kan ik emoties nog steeds niet altijd plaatsen, ik herken ze vaak niet eens. Heel soms huil ik wel maar dan schaam ik me, het maakt me bang, bang voor straf en ik voel me dan wel heel zwak. Als ik pijn heb probeer ik dat nog steeds te verbijten ik ga door en probeer het te verbergen. Als ik ziek ben voel ik me schuldig en doe alles wat ik kan om toch een goede huisvrouw te zijn in bed blijven liggen is absoluut geen optie. 
Ik zeg wel een aantal keer op een dag sorry tegen mijn man en wie dan ook voor alles wat ik in mijn ogen niet goed doe, voor alles waar ik in mijn ogen in faal. Simpele dingen zoals wat later beginnen aan mijn dagtaak, per ongeluk iets laten vallen, als ik die dag te weinig in het huishouden heb gedaan, als ik een dagje hobby en niet poets. Elke keer als ik voor mij gevoel faal. Ik probeer dat af te leren maar het gaat al bijna automatisch dat stemmetje in mijn hoofd dat zegt stomme trut dat doe je niet goed en dan is het sorry er al weer uit.

 

06-01-2012

 

Ik kan niet stilzitten, er hoeft maar 'dit' te gebeuren en ik vlieg op en wordt driftig.
Het gaat door de chaos niet zo goed. Eigenlijk eenvoudigweg omdat ik op veel momenten zo intolerant ben als 10 ZEER intolerante mensen bij elkaar.
Jongens zijn jongens zeker op die leeftijd maar, al te vaak realiseer ik me dat niet. Iedereen dus boos op mij omdat ik op kleine dingen zo ongelooflijk overdreven kan reageren. Op momenten kan ik niks hebben. Ik denk dat ik mezelf in Emiel herken. Drammen tot je je zin krijgt. Was ik ook zo toen ik jong was? Of werd dit overschaduwd door de ellende.  
Ook agressief en hyperactief gedrag tijdens een ruzie is schering en inslag. 
Tijdens een kleine discussie voel ik me meteen aangevallen en het stormt dan zo ontzettend in m'n kop dat ik tijdens een ruzie alsmaar de drang heb om het goed te maken en dat lukt dan niet. 
Vervolgens ga ik irriteren met wraakzuchtige puberaal gedrag en nare scheldwoorden gebruiken. 
Uiteindelijk vlucht ik naar boven. Dan kom ik weer naar beneden omdat ik onderweg gek wordt van mezelf. Ik wil en MOET de ruzie kunnen stoppen maar raak gefrustreerd omdat het niet lukt. 
ik haat mezelf op dat moment. Nog steeds giert de chaos door mijn kop. Als ik dan een tweede keer naar boven ga sluit ik me meestal op in de slaapkamer om alles even op een rijtje te zetten. 
Ik probeer dan naar mijn partner te gaan en het uit te praten. omdat ik weet dat hij dat verdient. Als hij koppig is vind ik dat moeilijk want 'ik doe toch zo mijn best?' waarom kunnen we het dan niet gewoon goedmaken? 
Ik kan dan niet goed begrijpen op dat moment dat ik degene ben die het even ervoor flink verziekt had. Nee dat ligt achter me dus nu MOET het goed zijn. Mijn wil is wet lijkt het dan wel. 
Ik snap ook wel dat het zo niet werkt... maar m'n kop denkt van wel. 
Het is moeilijk voor onze kinderen en mijn partner om mij te begrijpen, ik begrijp mezelf vaak niet eens...

 

30-01-2012 

Leugens hebben korte benen,...... Jan Doedel ook

 

Jammer dat de persoon(en) die mij bedrieglijk vind(en) zichzelf verstopt en stalkt achter een pseudoniem.

Denk dat het kranten bericht duidelijk is over de daders en geen nadere uitleg nodig heeft.

 

Als je je geheimen aan de wind onthult, verwijt hem dan niet dat hij ze doorvertelt aan de bomen.
Kahlil Gabran
 

In mijn gastenboek stond een bericht dat ik een dramaQueen ben/was en last had van het stockholmsyndroom.

Ik moest even de betekenis hiervan opzoeken.

 

Stockholmsyndroom

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

 

Sommige slachtoffers van seriële incest hebben het syndroom ontwikkeld om het misbruik te kunnen rationaliseren.

Zij zijn daardoor zelfs in staat om de dader langdurig te verzorgen, hoewel zij er weet van hebben wat hen overkomen is.

Daar zij zich echter geen voorstelling meer kunnen maken van een situatie zonder machtsmisbruik lijken zij zich er in te willen schikken.

Hun agressie over het gebeurde richt zich soms zelfs op het gezinldat de stilte doorbreekt en het verhaal van de gepleegde misdaad in de openbaarheid brengt.

 

Ook dit las ik: 

voorbeelden  van vrouwen die met de regelmaat van een klok door hun echtgenoot afgeranseld worden en die ondanks de dagelijkse terreur bij hun man blijven, ja hem zelfs verdedigen indien nodig. De psychiatrie,  heeft voor dit verschijnsel ooit de mooie naam ‘Stockholmsyndroom’ bedacht
 

een krantenartikel rond de Belgische topgangster en drugsbaron Daniel Demuynck (alias Clark Olofsson, een Zweed die zich later tot Belg liet naturaliseren). Hij werd opgepakt tijdens een razzia in Zweden. ‘Olof’, zoals hij ook werd genoemd, maakte zijn grote criminele doorbraak in augustus 1973. Een vriend van hem stapte toen zwaarbewapend een bank binnen en gijzelde zes dagen lang bedienden en klanten.
Olof, die op dat moment voor moord op een agent in de gevangenis zat, eiste zijn vrijlating om te bemiddelen. Hij slaagde in zijn opzet en de bankoverval eindigde zonder bloedvergieten. In Zweden werd Clark Olofsson even een held. Een vrouwelijke bankbediende was zo in zijn ban geraakt dat ze, samen met andere vrouwelijke gegijzelden, ijverde voor strafvermindering.
Lang heeft het heldendom niet geduurd want een reeks bankovervallen en geweldplegingen brachten hem opnieuw achter de tralies.
Maar dankzij hem werd het Stockholmsyndroom een fenomeen. Psychiaters gebruiken de term tegenwoordig voor de vriendschapsgevoelens die slachtoffers van een ontvoering of gijzeling koesteren tegenover hun ontvoerders, gijzelnemers. Het was de Zweedse criminoloog en psycholoog Nils Bejerot die het verschijnsel deze naam gaf.

Een ander vroeg voorbeeld van het Stockholmsyndroom is de Amerikaanse Patty Hearst, de dochter van de Amerikaanse mediamagnaat Randolph Hearst, die in 1974 werd ontvoerd door een groepje Californische radicalen. Ze werd verliefd op een van haar ontvoerders en hielp de groep daarna tijdens vele bankovervallen. Onderzoek naar slachtoffers van vliegtuigkapingen, gijzelingsacties e.d. leverde opvallende parallellen op. De lotsverbondenheid tussen daders en slachtoffers gaat soms zo ver, dat gijzelaars zich tegen de politie keren wanneer die hun gijzelnemers komen overmeesteren.

Als je de term tot in het absurde doortrekt, kom je bij het voorbeeld van mishandelde vrouwen die ondanks alles bij hun 'man' blijven.
Een voorbeeld uit de Belgische geschiedenis was de zaak Dutroux.
In 1996 stond er in de Standaard: “Opvallend was dat Sabine, die het langst in gevangenschap had gezeten, zich vragen stelde over het gedrag van haar ouders. Dutroux was geen onmens voor haar. Ze leed in het begin nog aan het Stockholm-syndroom: het psychologische verschijnsel waarbij het slachtoffer zich aan de dader hecht.”
Een recent voorbeeld is Natascha Kampusch, het Weens meisje dat na een ontvoering van haar 10e tot haar 18e opgesloten werd door een werkloze. Politiepsychologen vertelden na haar vrijlating dat ze aan het Stockholmsyndroom leed, onder andere omdat ze aangaf dat al haar seksuele contacten met de ontvoerder vrijwillig waren geweest.

 
 3-2-2012

 

15 jaar lang werd ik vernederd, mishandeld en misbruikt, ik vroeg er toch niet om? Maar ik kreeg het toch.
De psychische schade was groot, diagnose chronische PTSS en dissociatieve stoornis, ik vroeg er toch niet om? Maar ik kreeg het toch.
Ik ben zeker niet gek, niet raar ,alleen soms in de war, krijg toch een stigma opgeplakt, ik vroeg er toch niet om? Maar ik kreeg het toch.
Dan geconfronteerd met onbetaalbare eigen bijdrages, minister Schippers ik vroeg er toch niet om? Maar ik kreeg het toch.

Net zo als mijn lieve zoon Emiel. Hij heeft schizofrenie, maar hij vroeg er toch niet om. Ook hij heeft verschillende stigma`s opgeplakt, maar vroeg er toch niet om. Hij kreeg het toch.
In onze steeds harder wordende maatschappij is het moeilijk je als "psychiatrisch patiënt" te handhaven. Als je een lichamelijke ziekte krijgt ben je een patiënt, krijg je psychische problemen dan ben je een gek. Als je lichamelijke klachten hebt ga je naar het ziekenhuis, krijg je psychische klachten dan ga je naar het "gekkenhuis". 
Als ik met 120 km per uur door een 30 km wijk race en tegen een boom knal vraagt het ziekenhuis waar ik maanden moet verblijven niet eerst of ik het wel kan betalen. Als ik verkracht word en in een psychische hulp nodig heb word je eerst gevraagd of je de 145 euro per maand aan eigen bijdrages wel kan betalen.
We hebben in Nederland de basis verzekering verplicht voor iedereen. We hebben allemaal recht op basis zorg. Echt waar? Is psychiatrische zorg geen basis zorg? Is mijn PTSS en Dis ineens een luxe probleem? Of schizofrenie en andere stoornissen.We krijgen in de maatschappij al een enorm stigma opgeplakt . Alleen de hulp aan kwetsbare mensen is onbetaalbaar geworden, die hulp is geen basis meer maar luxe. 
Misschien minister Schippers is het een idee om reservaten op te richten waar wij "de psychiatrisch patiënt" in kunnen leven? U weet wel zoals de Indianen in Amerika, waar we onze eigen groentes verbouwen en vee houden weg en beschermt tegen de maatschappij. Daar kunnen we dan "gek" zijn zonder dat iemand er last van heeft, met mooie ijzeren grote hekken eromheen en een toegangspoort onder stroom zodat we niet meer kunnen ontsnappen. Wat denkt u zou dat een goede straf zijn voor het feit dat we zo dom waren om psychiatrische klachten te ontwikkelen of gewoon simpelweg met een stoornis geboren worden.?
Vele voelen zich door deze regering vernederd, mishandeld en misbruikt, wij vroegen er toch niet om? Maar  we kregen het toch.
Minister Schippers slaap zacht mijn kind kan dat niet meer, hij vroeg er toch niet om? Maar van u kreeg hij het toch die eigen bijdrage.

 

18-02-2012

 

47 jaar en zou ik dan nu eindelijk  de moed hebben om uit de ontkenningsfase te komen, terwijl iedereen al jaren het vermoeden heb dat ik ADHD heb. Alleen vind ik het behoorlijk eng en dus hield ik mezelf maar voor dat ik gewoon wat chaotisch was. Maar nu ik voor de zoveelste keer word geconfronteerd met de gevolgen van het niet slapen en mijn onvoorspelbare gedrag van die tornado in mijn hoofd, ik  denk dat ik nu echt professionele hulp moet gaan zoeken. Het gaat niet vanzelf over als ik rustig aan doe, want rustig aan doen staat niet in mijn vocabulaire.

Al van heel jongs af aan was ik erg druk, had ik concentratieproblemen, ik deed en doe alles 2x zo snel (ik dacht  altijd dat dit kwam omdat het erin gestampt en geslagen is en ik daarom zoveel structuur kan houden.)en zoveel als de meesten mensen onder ons. Ik kon de hele dag praten, dat anderen niet luisteren interesseert me vaak niet eens, als ik mijn verhaal maar kwijt ben. Op school was ik niet overdreven druk maar ik durfde vaak niets te zeggen. Dit kwam omdat ik altijd erg groot geheim had werd omdat ik daardoor "anders" was. Mijn hele leven heb ik dit gevoel al en door het te onderdrukken dacht ik "normaler" over te komen. Een aantal praatpalen had ik wel want ik herinner me dat sommige kinderen vonden dat ik veel te veel praatte. Heel erg voor mijn familie natuurlijk want zij werden nu de hele dag geconfronteerd met mij. Ik praatte aan een stuk door over de meest onbenullige dingen. Hoewel dit nu minder is heb ik er nog wel last van. Ik had ook regelmatig last van driftbuien. Als het niet ging zoals ik wilde, was het huis te klein. Dit is eigenlijk nog steeds zo: ik kan ontzettend kwaad worden als iemand zijn afspraken niet nakomt of iets vergeet terwijl ik me hier al de hele dag op ingesteld had. Mijn ex man had het ook regelmatig zwaar te verduren: ik ben een keer ongelofelijk kwaad geworden omdat hij zijn slaapkamer had veranderd. Het was niet meer zoals ik gewend was. Hoe kon ie? En mijn lieve Jan al net zo. Die heeft tijden gehad dat hij dacht  pff zou ik naar binnen gaan of niet.Misschien moeten zij zich vereerd voelen omdat ik mezelf durf te zijn bij hen, want heel vaak onderdruk ik het gevoel, omdat ik graag wil dat mensen me lief vinden en ik wil helemaal niet irritant zijn. Maar het kwam er toch wel uit want op school kon ik geen moment stilzitten. Jarenlang dacht ik geen ADHD te kunnen hebben want ik haalde toch mijn LBO en middenstanddiploma? En ik zag toch het verband tussen de gekste dingen? Ik vond creatieve oplossingen? En had ik redenen genoeg aan te nemen dat mijn turbulente jeugd en oudste twee kinderen de reden van mijn gedrag waren.

Maar zoals ik in het begin van deze tekst al zei: ik wil binnenkort met  de huisarts gaan praten hierover. Ruim een jaar geleden na de enorme ruzie met mijn jongste zus begon het echt uit de hand te lopen, ik kon echt heel inefficiënt met mijn tijd omgaan, niemand deed me dit na. Ik ben een uur kwijt om de meest efficiënte manier van een creatie te vinden terwijl ik die al in een half uur af had kunnen hebben. Ik verzet me enorm tegen het beginnen aan een rustpunt. In belangrijke beslissingen nemen verzin ik de meest idiote huishoudelijke klusjes om maar niet aan gedachtes toe te hoeven komen (en mezelf wijs te kunnen maken dat ik iets nuttigs gedaan heb). Ik  ben ik de draad al kwijt nog voordat  ik ergens aan begonnen ben. Mensen hadden alles zo goed op een rijtje en zij konden precies omschrijven wat ze bedoelden. Ik was hier vaak zo jaloers op, want vaak gaf ik hierna mijn eigen visie en dan kreeg ik het verwijt dat zij dit net al gezegd hadden. Oh ja, is dat zo? Niet waar, want ik zei het net iets anders. Alleen kon ik het totaal niet brengen zoals ik het in gedachten had. Soms durfde ik niets te zeggen uit angst dat ik weer iets zou zeggen dat net gezegd was. Vaak kreeg ik ook het verwijt dat ik de anderen niet uit liet praten, terwijl zij dit voor mijn gevoel net zo vaak bij mij deden. Van de andere kant was het vaak zo dat wanneer ik de gelegenheid kreeg om iets te zeggen, ik niet meer wist wat ik wilde zeggen. Deze gesprekken met mijn partner waren ellenlange zittingen waarbij ik voortdurend op zoek ging naar excuses om er even uit te kunnen: even iets drinken, naar de wc, etc. Naast deze problemen heb ik in de loop der jaren een behoorlijke portie faalangst bij elkaar gespaard. Ik vond het zo erg om van anderen te horen dat ze me niet leuk vonden en dat ze dachten dat ik dom was. Diep in mijn hart weet ik wel beter en weet ik dat ik juist bepaalde capaciteiten heb die veel anderen niet bezitten, maar gevoelsmatig is dit nog helemaal niet zo.  Ik kan op een middag besluiten dat ik absoluut zwarte laarzen MOET hebben omdat ik ze iemand heb zien dragen. Vervolgens loop ik de hele middag de stad door om ze te vinden. En zo pijnig ik mezelf voortdurend bij de supermarkt. Excuus: ik heb een paprika nodig, wat ik wil gaan koken kan ABSOLUUT NIET zonder paprika. In de winkel pak ik de paprika (hé, ze zijn wel duur voor de tijd van het jaar). Vervolgens ga ik een uur de chips en de koekjes bekijken om er vervolgens een pak van in mijn mandje te leggen. Net voor de kassa bedenk ik me ineens dat die euro voor een paprika wel erg veel is (gek zeg, die 40 euro voor die laarzen kon me ook niet schelen) en leg de paprika weer terug. Of ik  zie een leuke creatie die ik ook wil maken, dat moet dan meteen geregeld worden en meteen is dan ook NU. Hopelijk kom ik dan niet in discussie onderweg over iets anders want dan wil ik meteen naar huis. Eenmaal in de winkel wordt ik afgeleid door zoveel andere hobbyspullen dat ik vaak niet eens meer weet waar ik nou voor gegaan was.

Wordt toch echt tijd naar de huisarts te gaan. Nu nog even de moed verzamelen.

 

21-03-2012

In ons land waar alles bespreekbaar is, is er geen onderwerp dat geschuwd word op de televisie is er nog steeds een taboe op seksueel misbruik. Ik zie u nu verbaasd kijken en denken welnee dat komt toch vaak genoeg op het nieuws, de actualiteit programma's de kranten. Ja klopt als een zwemleraar, een docent, een coach, een kleuterleider seksueel misbruik pleegt word dit overal en uitgebreid besproken. We zijn met ons alle zeer verontwaardigd en hebben allemaal een zeer sterke mening erover. Grote recherche teams worden samengesteld alles word tot de bodem uitgezocht en we worden via alle media uitgebreid op de hoogte gehouden, de hulpverlening word gestart voor kinderen en ouders.
Maar leest u ook wel eens de zeldzame berichtjes op pagina 6 in de krant vader veroordeeld voor incest? Zeldzaam ja voor al deze kinderen geen grote recherche teams, geen grote media aandacht, vaak zelfs geen directe hulpverlening. Heeft u enig idee hoeveel zaken er op de planken liggen? En hoeveel kinderen elke dag dit moeten ondergaan zonder dat iemand daar aandacht voor heeft? Vaak nauwelijks te bewijzen zaken omdat de enige getuige vaak de dader is, omdat alles in huiselijke besloten kringen gebeurt, omdat de omgeving hun ogen sluit en ineens niet meer zo sterk verontwaardigd is, omdat de dader een gewone huisvader, oom, opa is die gewoon elke dag naar kantoor gaat, sociale contacten heeft en toch heel leuk met zijn dochtertje omgaat zover wij kunnen zien. 
Als het ons nichtje, buurmeisje, vrienden betreft draaien de meesten hun hoofd om en lopen door. Dan word het eng en komt het  tedichtbij is er geen grote publieke mening over wat er allemaal wel niet met de dader moet gebeuren. Is de dader ineens een broer, vader moeder, dan houden we onze mond. Weet u hoeveel kinderen op dit moment heel eenzaam hun strijd leveren? Niemand hebben om tegen te praten, niemand die naar hun wil luisteren, niemand hebben die ze troost, bescherming, liefde geeft. Niemand die deze kinderen helpt.
Incest is nog een groot taboe. Praten erover op sociale media als twitter en facebook en mijn website is daarom ook een bewuste keuze van mij. Ik hoop zo een stukje van dat grote taboe te kunnen doorbreken. Hoop zo ogen te openen dat iemand waar ook niet meer zwijgt. Hoop zo lotgenoten te bereiken die dan misschien ook durven te gaan spreken en niet langer zwijgen. Daarnaast help ik mezelf ermee door niet meer te zwijgen, het isolement proberen te doorbreken. En het contact met lotgenoten samen vormen we een heel sterk team. We begrijpen elkaar met weinig woorden, geven en vinden steun bij elkaar en samen doorbreken we het taboe voor al die kinderen die dit nog dagelijks moeten doorstaan. Al deze kinderen verdienen ook uw aandacht uw verontwaardiging vind u

bottom of page